«Ελλάδα – Ρωσία» και περί….«Ρωσικού Παραδόξου»

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

«Μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε αγγλική, είτε ρωσική. Δεν πρέπει να είναι ρωσική, άρα θα είναι αγγλική»

 SirEdmundLyons, πρέσβης στην Αθήνα, προς την κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος, 1844

“Αν αποτύχει η Δύση θ’ αναλάβει η Ρωσία την Ελλάδα”…

δήλωση της Ρωσικής Κυβέρνησης, 2013

Βαριά αυτή η πρόσφατη Ρωσική δήλωση…πλην όμως με πολλά ερωτηματικά. Εάν ήθελε η Ρωσία θα είχε αναμειχθεί πλείστες όσες φορές στο παρελθόν,παλαιότερο και νεότερο. πχ Αρκεί να κάλυπτε με δωρεάν αμυντικό εξοπλισμό το 40% των Ελληνικών αναγκών. Πως θα μπορούσε οποιοσδήποτε Έλληνας Πολιτικός να αρνηθεί μια τέτοια προσφορά; Ο εξοπλισμός όμως έχει ανάγκες συντήρησης, διατήρησης, στρατιωτικών συμβούλων, παράπλευρων συνεργασιών, προμήθειες πυρομαχικών, αναβαθμίσεις, κλπ κλπ Η Ελλάδα μέσα σε έξι μήνες θα είχε “δεθεί” ολοκληρωτικά στο Ρωσικό Άρμα…Κι αυτό είναι ένα μόνον ελάχιστο παράδειγμα του πόσα “διπλωματικά όπλα” έχει στο οπλοστάσιό της μια Υπερδύναμη όταν “πραγματικά θέλει να βάλει πόδι σε μια περιοχή”. Συνεπώς, μην τα ρίχνουμε μόνον στην Ελλάδα που δεν κάνει το αποφασιστικό βήμα για “δημιουργική τροποποίηση” των διεθνών της συνεργασιών. Κυρίως η ευθύνη βρίσκεται πάντα στον “Μεγάλο” που “θέλει ή δεν θέλει” κάτι τέτοιο.

Πάμε όμως να δούμε κάποιες από τις γλαφυρές λεπτομέρειες αυτής της «περίεργης/παράδοξης» (sic!) διαχρονικής στάσης της Ρωσίας ως προς την Ελλάδα.

Η συστηματική και περίεργη ιστορική «αδιαφορία» της Ρωσίας για την Ελλάδα

Το ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί κάπως έτσι:

«…Μα καλά, η Ρωσία έχει εδώ και αιώνες συμφέρον από την ισχυροποίηση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Έχει επίσης πάγιο συμφέρον να εντάξει την Ελλάδα στη δική της  γεωπολιτική σφαίρα επιρροής. Γιατί λοιπόν δεν εφαρμόζει μια ισχυρή επικοινωνιακή πολιτική στην Ελλάδα;…»

Με εξαίρεση την σύντομη περίοδο Καποδίστρια (που κι αυτή συζητιέται κατά πόσο «φιλορωσική ή φιλοαγγλική» ήταν) και ίσως ίσως την Σταλινική νοσηρότητα που – πηγαίνοντας στο άλλο άκρο της «ανάμειξης» – προκάλεσε τον Ελληνικό καταστροφικό εμφύλιο (συν τους εντός Σοβιετικού εδάφους μαζικούς φονικούς διωγμούς των Ελλήνων), η «γενική στάση» της Ρωσίας απέναντι στην Ελλάδα μπορεί να χαρακτηριστεί από μια λέξη : «Παράδοξη». Ασχέτως εαν συχνά πυκνά υποκρίνεται ένα «άκρατο ενδιαφέρον». Που στην πράξη – όπως θα φανεί παρακάτω – δεν είναι τίποτε άλλο από «μάλλον αδιαφορία». Αν όχι τίποτα χειρότερο.

Η Σταλινική εμπειρία δυστυχώς – μαζί με την Λενινιστική καθοριστική βοήθεια στους Τούρκους το ’22 ενάντια στους Έλληνες – προσθέτει κι ένα άλλο πιθανά υποκρυπτόμενο άκρο. Μια «διάθεση εξόντωσης του Ελληνισμού».

 Ιδίως το ’22 είχε την ιστορική ευκαιρία να «τελειώνει με τους Τούρκους μια και καλή». Παρ’ όλα αυτά, δεν «αξιοποίησε την τότε γεωστρατηγική ευκαιρία». Μήπως λοιπόν το ’22 απέδειξε περίτρανα ότι κάθε άλλο παρά την ενίσχυση του Ελληνικού στοιχείου επεδίωκε; Άλλωστε, όποιο καθεστώς κι αν κυβέρνησε τη Ρωσία στο διάβα της ιστορίας, η Ρωσική Εξωτερική Πολιτική (ως Υπερδύναμη) ίδια παρέμεινε. Κι αν όντως νοιάζονταν για την Ελληνική ιστορική ισχυροποίηση έναντι της Τουρκίας, η «Κριμαία» (ελληνική «συμμετοχή» στον πόλεμο των Δυτικών κατά των Μπολσεβίκων) θα έμοιαζε ως «αδιάφορη παρωνυχίδα».

 Άλλωστε, η Σοβιετική Ένωση πολεμούσε – μέσω κυρίως της Σοβιετικής Αρμενίας – με την Τουρκία μέχρι το 1921 και κατακτούσε Τουρκικά εδάφη. «Επωφελούμενη» βεβαίως από την Ελληνική Μικρασιατική Εκστρατεία. «Τι συνέβη» λοιπόν ξαφνικά και «ανέκρουσε πρύμναν» κάνοντας «ξαφνική ειρήνη» με την Τουρκία – στην «πιο δύσκολη φάση για τους Τούρκους» – προτιμώντας να της «δώσει ακόμη και Αρμενικά/Σοβιετικά εδάφη» με την (Αντιαρμενική, δηλαδή Αντισοβιετική) Συνθήκη του Καρς;

 Τόσο πολύ «ανησυχία» είχε μην και συντρίψει η Ελλάδα την Τουρκία; Από πότε η Ρωσική Αρκούδα «δέχεται τόσο εύκολα» να αποχωρήσει από εδάφη που κατέκτησε και που δεν κινδύνευε να χάσει από την διαλυμένη Τουρκία;

Άλλο ένα «παράδοξο» της Ρωσικής Στάσης έναντι της Ελλάδας.

 Και γιατί τάχα δεν έχει ασχοληθεί η Ελληνική Διανόηση ως τώρα με αυτή την «παράδοξη ιστορική πτυχή» παρά τα «φορτώνουν» όλα στην «ανοησία (τάχαμου) των Ελλήνων να συμμετάσχουν στην Κριμαϊκή Δυτική εκστρατεία που (επίσης τάχαμου) τσάντισε τους Μπολσεβίκους και γι’ αυτό υποστήριξαν την Τουρκία – και το θυμήθηκαν βεβαίως δύο χρόνια μετά!

 Εάν μάλιστα αυτά τα «δεύτερα» προικιστούν με «βαρύτητα κρυπτογραφικού κλειδιού» (πρέπει;) , τότε το πρώτο (η «Ρωσική Αδιαφορία») λαμβάνει «ανησυχητικές διαστάσεις. Άραγε, η τότε «Σοβιετική Στάση» ήταν «νοσηρές εξαιρέσεις» ένεκα κομμουνισμού; Ή μήπως εμπεριείχε και εξωτερίκευε κάτι «βαθύτερο και σκοτεινότερο» όσον αφορά στις ιστορικές «Ρωσικές οπτικές» περί Ελλάδας; Απευχόμεθα.

 Πλην όμως είμαστε υποχρεωμένοι να θέτουμε ακόμη και τέτοια «αιρετικά» πλην αρκούντως ανησυχητικά ερωτήματα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »