Πλανήτης Γη ή καταχρεωμένος πλανήτης - Οι άνθρωποι μπορούν να είναι ήσυχοι !!!! – Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος φθάνει τα 223 τρισεκ. δολ. και δεν θα αποπληρωθεί ποτέ – Στην Ελλάδα δημόσιο και ιδιωτικό χρέος στα 552 δισεκ. ευρώ

Οι πολίτες αυτού του πλανήτη μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.
Το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος φθάνει τα 223 τρισεκ. δολάρια.
Κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί γιατί απλά ποτέ δεν πρόκειται να αποπληρωθούν.

Οι ανεπτυγμένες οικονομίες εμφανίζουν δημόσιο και ιδιωτικό χρέος 157 τρισεκ. δολάρια ή 376% του ΑΕΠ.
Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες εμφανίζουν 66,3 τρισεκ. δολάρια δημόσιο και ιδιωτικό χρέος ή 224% του ΑΕΠ.
Αξίζει να αναφερθεί ότι τα δάνεια νοικοκυριών και επιχειρήσεων, το ιδιωτικό χρέος δηλαδή των κατοίκων του πλανήτη Γη φθάνει τα 92,45 τρισεκ. δολάρια.
Το χρέος είναι το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα.
Τα 223 τρισεκ. δολάρια δεν θα αποπληρωθούν ποτέ.
Στην Ελλάδα ως μέτρο σύγκρισης αναφέρεται ότι το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος φθάνει τα 552 δισεκ. ευρώ.
Ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι ενώ τα χρέη αυξάνονται παγκοσμίως παρά τις μεταρρυθμίσεις που υλοποιούνται η κλασική σύγκριση χρέος προς ΑΕΠ debt/GDP ίσως να μην αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.
Το 2001 η Αργεντινή είχε χρέος προς ΑΕΠ 60% και χρεοκόπησε ενώ η Ιαπωνία 170% ή με την πλέον διευρυμένη μορφή του περί το 211%.
Ενδεικτικά να αναφερθεί στην περίπτωση της Ελλάδος ότι το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος στα 552 δισεκ. ευρώ αντιστοιχεί στο 300% του ΑΕΠ περίπου.
Τα κράτη είναι χρεωμένα, οι πολίτες είναι επίσης καταχρεωμένοι και το αδιέξοδο συνεχίζεται χάριν στην πολιτική των κεντρικών τραπεζών που παρέχουν ρευστότητα με χαμηλό κόστος για να συντηρούν την παγκόσμια δανεισμένη κοινωνία.

Εξέλιξη οικονομικών μεγεθών ΑΕΠ, χρέους προς ΑΕΠ
Ποσά αποτιμημένα δολάρια

Χώρα	ΑΕΠ	Χρέος	Χρέος προς ΑΕΠ
ΗΠΑ	15,8 τρισεκ.	12,52 τρισεκ.	79%
ΕΕ	12,3 τρισεκ.	11,6 τρισεκ.	92,2%
Ιαπωνία	5,9 τρισεκ.	12,46 τρισεκ.	211%
Κίνα	8,22 τρισεκ.	4,85 τρισεκ.	39%
Γερμανία	3,4 τρισεκ.	2,79 τρισεκ.	81%
Γαλλία	2,64 τρισεκ.	2,37 τρισεκ.	93%
Μ. Βρετανία	2,44 τρισεκ.	2,36 τρισεκ.	94%
Ιταλία	2,11 τρισεκ.	2,44 τρισεκ.	131%
Βραζιλία	2,39 τρισεκ.	1,45 τρισεκ.	55%
Ισπανία	1,38 τρισεκ.	1,03 τρισεκ.	93%
Καναδάς	1,88 τρισεκ.	1,58 τρισεκ.	87%
Ινδία	1,82 τρισεκ.	1,12 τρισεκ.	51%
Ρωσία	2,021 τρισεκ.	183 δισεκ.	8,2%

Στα μεγέθη Χρέος /ΑΕΠ παρουσιάζονται αποκλίσεις που οφείλονται στις διαφορετικές παραμέτρους σύνθεσης του ΑΕΠ και χρέους που χρησιμοποιούνται από τις στατιστικές υπηρεσίες. 

(Πρώτη ενημέρωση: 08:13 30 Αυγούστου 2013)

www.bankingnews.gr

Πως επιλέγουμε ερωτικούς συντρόφους; (Τυχαία; Δε νομίζω!)

Επιλέγουμε πολύ προσεκτικά το άτομο το οποίο ερωτευόμαστε. Για να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιλογή, χρησιμοποιούμε ως οδηγητή μια εσωτερική, ασυνείδητη κυρίως, ερωτική εικόνα.

Η ερωτική εικόνα βασίζεται σε ισχυρές συναισθηματικές εμπειρίες που αποκτούν τα παιδιά στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της ζωής τους. Η μητέρα και ο πατέρας και όποιος άλλος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παιδική ηλικία επηρεάζουν την ανάπτυξη των εσωτερικών ερωτικών εικόνων με δύο πρωταρχικούς τρόπους:

• Με τον τρόπο που εκφράστηκε ή δεν εκφράστηκε η αγάπη προς το παιδί. «Ο πατέρας μου όλο μου έλεγε ότι μ' αγαπάει, αλλά οι πράξεις του κάθε άλλο παρά αυτό έδειχναν. [Με το φίλο μου] πάλι έτσι είναι, δηλαδή μού το λέει, αλλά οι πράξεις του δεν το αποδεικνύουν».

• Με τον τρόπο που εκφράστηκε ή δεν εκφράστηκε η αγάπη μεταξύ των γονιών. «Κάτι στο δεσμό μου με εκείνον μου θύμιζε τον τρόπο που συμπεριφερόταν η μητέρα μου προς τον πατέρα μου: πολύ υπομονετική, πολύ καλή ακροάτρια».

Η θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων, περισσότερο από τις άλλες θεωρίες, εστιάζεται στην ψυχολογική κατάσταση του ερωτευμένου. Η λέξη «αντικείμενο» αναπλάθει την εικόνα του άψυχου. Όμως η σημασία της λέξης σε σχέση με τη θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων είναι πολύ διαφορετική.

Το αντικείμενο είναι μια εσωτερική αναπαράσταση ενός προσώπου, ενός πράγματος, μιας σχέσης ή ενός γεγονότος που έχει γίνει τμήμα του ψυχικού κόσμου του ατόμου.

Οι σχέσεις μεταξύ εραστών, όπως και άλλες προσωπικές σχέσεις, είναι πάντα «αντικειμενότροπες».

Το πεινασμένο μωρό δεν έχει εσωτερική εικόνα της μητέρας, γι' αυτό και κλαίει. Μόλις η μητέρα «εσωτερικευθεί», το μωρό μπορεί να αντιμετωπίσει την παροδική απουσία της. Η εσωτερικευμένη εικόνα της δηλώνει ότι θα επιστρέψει.

Στους ενηλίκους, το εσωτερικευμένο αντικείμενο της μητέρας εμπεριέχει τη συγκεκριμένη αναπαράσταση της μητέρας τους, πώς ήταν σε διαφορετικά στάδια της ζωής της, όπως και μια αφηρημένη εικόνα η οποία επηρεάζεται από πολιτισμικά στερεότυπα και σπουδές, συλλογές μύθων περί μητρότητας.

Η οθόνη που φιλτράρει τα αντικείμενα ορίζεται από την ηλικία, την κληρονομικότητα και τις εμπειρίες του παρελθόντος..

Ένα μωρό αντιλαμβάνεται τη μητέρα διαφορετικά από έναν άνθρωπο πενήντα ετών.

Όλες οι εσωτερικευμένες εικόνες φυλάσσονται ταυτόχρονα στην ψυχή.

Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν βλέπουν το πόσο ηλικιωμένοι και αδύναμοι φαίνονται οι μητέρες και οι πατέρες τους όταν φτάσουν σε μεγάλη ηλικία.

Οι καινούργιες εικόνες έρχονται σε αντιπαράθεση με τις εικόνες από την παιδική τους ηλικία, όπου ο γονιός ήταν νέος και δυνατός.

Η εμπειρία της ενότητας με τη μητέρα, στη διάρκεια του πρώτου σταδίου συμβίωσης — όταν γίνεται η ανάπτυξη του μωρού, είναι ο θεμέλιος λίθος της ικανότητας δημιουργίας ερωτικών σχέσεων.

Η ψυχολογική γέννηση εξελίσσεται από την ηλικία των έξι μηνών μέχρι των τριών χρόνων. Όταν το παιδί περάσει με επιτυχία αυτά τα στάδια, το αποτέλεσμα είναι «το πρώτο στάδιο ταυτότητας».

Το «επίπεδο διαφοροποίησης» που μπορεί να επιτευχθεί από την οικογένεια μας ασκεί σημαντική επίδραση στην ποιότητα της ερωτικής σχέσης. Δηλαδή μπορεί να θεωρηθεί ότι, εάν η πρώτη δυαδική εμπειρία με την μητέρα είναι τρυφερή και στοργική, «θα έχει γίνει το πρώτο, και ίσως το πιο σημαντικό, βήμα προς έναν επιτυχημένο γάμο» (Dicks, 1967).

Τι συμβαίνει όταν η αρχική εμπειρία με τη μητέρα δεν είναι τρυφερή ή στοργική; Όταν το παιδί αντιλαμβάνεται ότι θεωρείται εγκαταλελειμμένο ή κατατρεγμένο ή απορριπτέο από το γονιό;

Το παιδί αντιμετωπίζει την απογοήτευση εσωτερικεύοντας μέρη του αγαπημένου/μισητού γονιού, προσπαθώντας να τον ελέγχει στον εσωτερικό του κόσμο.

Το απογοητευτικό αντικείμενο υφίσταται διάφορους «διχασμούς», οι οποίοι καταπνίγονται και εσωτερικεύονται ασυνείδητα δηλαδή ενδοβάλλονται.

Οι εσωτερικεύσεις αυτές, εμπεριέχουν τα κατάλοιπα των βρεφικών αναγκών, όπως και την αντίδραση του γονιού σε αυτές.

Το εγώ μπορεί να αναπτύξει αίσθηση κατωτερότητας και ευτέλειας, κάτι που αντικατοπτρίζει την αδυναμία του μωρού, όπως και την αίσθηση του στομφώδους και της παντοδυναμίας —την αντίληψη του μωρού σχετικά με την παντοδυναμία του γονιού!

Ο εαυτός αναπτύσσεται γύρω από αυτές τις ασυνείδητες ενδοβολές και η ύπαρξη και των δύο άκρων πιθανόν να εμφανιστούν σε αυτόν [τον εαυτό].

Όταν βλέπουμε την υπεροπτική και κενόδοξη συμπεριφορά ενός ατόμου —αποδείξεις της ύπαρξης μιας στομφώδους προβολής—, μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι το άτομο θα έχει ενδοβάλει και συναισθήματα ανασφάλειας και αίσθησης κατωτερότητας τα οποία και καταπιέζει!

Όταν συναντάμε ένα άτομο που αισθάνεται συνέχεια ότι οι άλλοι το εκμεταλλεύονται και το χρησιμοποιούν, το πιθανότερο είναι ότι, εκτός έχει εσωτερικεύσει ενδοβάλει τη πλευρά του θύματος, θα συναντήσουμε επίσης μια επίσης εσωτερικευμένη μη εκφραζόμενη αλλά καταπιεσμένη εχθρική, επιθετική και καταστρεπτική ενδοβολή.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το άτομο έχει επίγνωση μόνο της μιας πλευράς αυτής της δυαδικότητας, της πλευράς στην οποία αισθάνεται θύμα ,ενώ καταπιέζει τις πλευρές του εχθρικού και επιθετικού εαυτού!

Οι καταπιεσμένες πλευρές θα εκφραστούν , μέσα από την προβλητική ταύτιση, δηλαδή μέσα από το σύντροφό μας!

Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, γίνονται αντιληπτοί και κατανοητοί ,υπό το φως του εσωτερικού μας κόσμου ,ο οποίος είναι γεμάτος εσωτερικά γονεϊκά αντικείμενα ή πιο απλά πως οι γονείς μέσα μας και ο τρόπος που τους έχουμε καταπιεί, καθορίζουν τις ενήλικες σχέσεις μας, οι οποίες προβάλουν σα καθρέφτης, αυτά τα εσωτερικά μας κομμάτια!

Ο έρωτας είναι λοιπόν μια ασυνείδητη επιλογή του συντρόφου εκείνου που ταιριάζει στο καταπιεσμένο, αποσχισμένο (διαιρεμένο) τμήμα του εαυτού (Dicks, 1967).

Μόλις ο σύντροφος βρει τρόπο έκφρασης ή θεωρήσει ότι βρήκε τρόπο έκφρασης του καταπιεσμένου τμήματος του εαυτού, δεν υπάρχει λόγος να παραδεχτεί την ύπαρξη του.

Μια γυναίκα που δεν αισθάνεται αγαπητή, διότι έτσι ένιωθε όταν ήταν παιδί, είναι πολύ πιθανό να επιλέξει έναν άντρα που δεν εκφράζει την αγάπη. Με αυτό τον τρόπο μπορεί εκείνη να κατηγορεί εκείνον για την άσχημη αίσθηση που έχει η ίδια για τον εαυτό της.

Ένας άντρας που αισθάνεται κατώτερος, διότι έτσι αισθανόταν όταν ήταν παιδί, είναι πολύ πιθανό να επιλέξει μια αυστηρή και επικριτική γυναίκα. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να κατηγορεί εκείνη για το συναίσθημα κατωτερότητας που νιώθει.

Ενώ η γυναίκα θα συνεχίσει να παραπονιέται ότι ο σύντροφος της δεν της δείχνει αγάπη και ο άντρας θα συνεχίσει να παραπονιέται για την αυστηρή κριτική της συντρόφου του, το πιθανότερο είναι να παραμείνουν και οι δύο με τους συντρόφους τους.

Ο λόγος; Μας είναι πολύ πιο εύκολο να είμαστε με ένα/μια σύντροφο ο/η οποίος/α παρέχει μια εξωτερική δικαίωση των κακών συναισθημάτων που τρέφουμε για τον εαυτό μας, παρά να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά τα συναισθήματα μέσα μας, στον εαυτό μας.

Επίσης, όταν οι σύντροφοι είναι αδιαφοροποίητοι, αποτέλεσμα κάποιων τραυματικών εμπειριών απόρριψης, εγκατάλειψης ή κατατρεγμού που βίωσαν στην παιδική τους ηλικία, τα συναισθήματα τους σε σχέση με αυτά τα καταπιεσμένα και απορριπτέα μέρη του εαυτού τους είναι ιδιαίτερα αρνητικά ή αλληλοσυγκρουόμενα/αμφίθυμα.

Εφόσον η ανάγκη άρνησης της ύπαρξης αυτών των καταπιεσμένων τμημάτων είναι ιδιαίτερα ισχυρή, με τον ίδιο τρόπο η ανάγκη εύρεσης ενός/μιας συντρόφου ο/η οποίος/α τα εκφράζει είναι το ίδιο ισχυρή.

Όταν ανακαλύψουν αυτό το κομμάτι σε έναν πιθανό σύντροφο, τον ερωτεύονται «τρελά».

Μπορεί η αγάπη τους να είναι, στα μάτια των άλλων, υπερβολική, καταστροφική ή ακόμα και παρανοϊκή, αλλά είναι απόλυτα λογική για εκείνους, εάν λάβουμε υπόψη μας τις υποσυνείδητες ανάγκες τους.

Αφού έχουν ερωτευθεί, ενθαρρύνουν ασυνείδητα το/τη σύντροφο τους να εκφράσει αυτά τα καταπιεσμένα και απορριπτέα σημεία.

Αντίθετα με τη γνωστή ρήση πως, για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους άλλους, θα πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ο ψυχαναλυτής Theodor Reik παρατήρησε:

ότι όσο πιο αρνητική είναι η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας τόσο πιο πιθανό είναι να ερωτευθούμε. Οι άνθρωποι αισθάνονται την έλλειψη κάποιων στοιχείων στον εαυτό τους και ψάχνουν να τα βρουν στο/στη σύντροφο.

Όταν ερωτεύονται, γράφει ο Reik, προβάλλουν στον/στην αγαπημένο/η τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις τους (1964).

Η προβολή των αποσχισμένων (διαιρεμένων) τμημάτων του εαυτού, αποσχισμένη (διαιρεμένη) προβολή, συμβαίνει και στους δύο συντρόφους, με τον καθένα να προσπαθεί να εκφράσει τα σημεία που έχει απαρνηθεί ή καταπιέσει μέσω του/της συντρόφου.

Για παράδειγμα, μια γυναίκα η οποία έχει εσωτερικεύσει τις τραυματικές εμπειρίες της παιδικής της ηλικίας, συνήθως, τοποθετεί τον εαυτό της στη θέση του θύματος. Καταπνίγοντας τη βίαιη πλευρά της , την οποία προβάλει στο σύντροφο της.

Η γυναίκα αυτή έχει ανάγκη από έναν αγενή και προσβλητικό άντρα, έτσι ώστε να προβάλλει σε αυτόν την υποσυνείδητη, απολίτιστη, βίαιη, καταπιεσμένη αποσχισμένη πλευρά του εαυτού της.

Η εσωτερικευμένη σύγκρουση την ωθεί στην εύρεση ενός συντρόφου που θα μπορέσει να καλύψει αυτή την ανάγκη, προς μεγάλη έκπληξη και ανησυχία της οικογένειας της και των φίλων της, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι βρίσκει μια γλυκιά και ευγενική γυναίκα σε έναν βίαιο και αγενή τύπο. Η απάντηση είναι απλή. Σε εκείνον βρίσκει το αποσχισμένο τμήμα του εαυτού της.

Ο εραστής της έχει επίσης εσωτερικεύσει μια βίαιη σύγκρουση μεταξύ θύτη και θύματος από την παιδική του ηλικία. Όμως, στην περίπτωση του, το τμήμα που αποσχίστηκε και καταπιέστηκε είναι το τμήμα του Θύτη.

Εφόσον η προβολή αντιπροσωπεύει μια υποσυνείδητη, πρωτόγονη ανάγκη, πολύ συχνά το άτομο που την προβάλλει «δε βλέπει» τις συμπεριφορές που είναι ασύμφωνες με αυτή την προβολή.

Επομένως, η γυναίκα είναι πιθανό να θεωρήσει αγενή και επιθετική τη συμπεριφορά του άντρα, ακόμα κι όταν δεν είναι.

Παρομοίως, ο άντρας είναι πολύ πιθανό να δει τη γυναίκα ως θύμα ακόμα κι όταν εκείνη δεν είναι.

Όπως φαίνεται από το παράδειγμα, οι σύντροφοι τείνουν να έχουν τις ίδιες εσωτερικευμένες συγκρούσεις και, σε μια αμοιβαία διαδικασία, προβάλλουν ο ένας στον άλλο τα συμπληρωματικά, υποσυνείδητα και καταπιεσμένα, αποσχισμένα μέρη του εαυτού τους.

Ακόμη, κάθε σύντροφος ταυτίζεται με τα μέρη που ο/η άλλος/η σύντροφος προβάλλει σε αυτόν/αυτήν. Το αποτέλεσμα ονομάζεται προβλητική ταύτιση.

Η προβλητική ταυύτιση είναι ίσως η πιο σημαντική συνεισφορά της αντικειμενότροπης θεωρίας στην κατανόηση της διαδικασίας του έρωτα και της δυναμικής του ζευγαριού.

Ο άντρας του οποίου η σύζυγος προβάλλει σε αυτόν την επιθετική, δυναμική, γονεϊκή, κυριαρχική, αποσχισμένη πλευρά της εσωτερικεύει αυτή την προβολή, ταυτίζεται με αυτή και θεωρεί τον εαυτό του έτσι όπως θεωρείται από τη σύζυγο του.

Παρομοίως, η γυναίκα ταυτίζεται με την προβολή του συζύγου της και θεωρεί τον εαυτό της έτσι όπως θεωρείται από εκείνον, το υποταγμένο, παθητικό ή ανώριμο, αδύναμο και αποσχισμένο τμήμα του.

Με αυτό τον τρόπο, εσωτερικά, υποσυνείδητες συγκρούσεις του/της συντρόφου εξωτερικεύονται στο ζευγάρι ως τύποι σύγκρουσης.

Μια παρόμοια διαδικασία εξηγεί το λόγο για τον οποίο μερικές γυναίκες ερωτεύονται και μένουν με άντρες που τις κακομεταχειρίζονται.

Όσο λιγότερο ολοκληρωμένα είναι τα ζευγάρια τόσο πιο παιδιάστικες είναι οι ανάγκες τους και τόσο πιο έντονες είναι οι συγκρούσεις τους. Όταν δυο άνθρωποι ερωτεύονται, προβάλλουν ο ένας στον άλλο τις αποσχισμένες και καταπιεσμένες πλευρές τους.

Μια γυναίκα που έχει μάθει να καταπιέζει την ανάγκη αυτονομίας και ανεξαρτησίας προβάλλει αυτή την απουσία (αποτέλεσμα της καταπίεσης) στο σύζυγο της. Έτσι, εκείνος εμφανίζεται πιο ανεξάρτητος απ' ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Ο άντρας που έχει μάθει να καταπιέζει την εξάρτηση του και την ανάγκη του για τρυφερότητα προβάλλει αυτές τις πλευρές στη γυναίκα του, με αποτέλεσμα εκείνη να φαίνεται πιο εξαρτημένη και αδύναμη απ' ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Υπάρχουν πρότυπα συμπληρωματικού αμυντικού ύφους στα ζευγάρια. Τα πιο συνηθισμένα συμπληρωματικά πρότυπα, σύμφωνα με την πρωτοποριακή εργασία του Mittelman (1994), είναι:

• Ο ένας σύντροφος είναι κυριαρχικός και επιθετικός, ενώ ο άλλος είναι υποχωρητικός και μαζοχιστής.
• Ο ένας σύντροφος είναι συναισθηματικά απόμακρος, ενώ ο άλλος έχει την ανάγκη στοργής και τρυφερότητας.
• Ο ένας σύντροφος έχει την ανάγκη φροντίδας, ενώ ο άλλος είναι παντοδύναμος.
• Και οι δύο σύντροφοι βρίσκονται σε έναν αδιάκοπο και εχθρικό αγώνα επιβολής ελέγχου.

Όταν οι εραστές διαφοροποιούνται, η μεταξύ τους εγγύτητα συμβαίνει χωρίς να χάνουν την ατομικότητα τους. Αυτά τα ζευγάρια αισθάνονται πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και ενθαρρύνουν την προσωπική ανάπτυξη μεταξύ τους. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο εάν τα άτομα δεν είναι διαφοροποιημένα.

Όταν το επίπεδο διαφορετικότητας σε ένα ζευγάρι είναι πολύ χαμηλό, κάθε προσπάθεια ανάπτυξης ανεξάρτητης ταυτότητας του ενός έναντι του άλλου θεωρείται απειλή για τη σχέση.

Οι σύντροφοι αντιδρούν νιώθοντας πληγωμένοι, και επιτίθενται ή αποσύρονται: ο κατακλυσμός συναισθημάτων είναι συχνός και η επικοινωνία πολύ αδύναμη.

Η απώλεια της αίσθησης σιγουριάς σε μια μη διαφοροποιημένη προσωπικότητα εμποδίζει τους συντρόφους να αναλάβουν τις ευθύνες τους για συναισθήματα ανασφάλειας και ανεπάρκειας.

Αντί αυτού, τείνουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλο και να έχουν την αδιάλλακτη άποψη ότι, εάν ο άλλος σύντροφος ήταν διαφορετικός, αυτά τα συναισθήματα ανασφάλειας, ανεπάρκειας και οδύνης θα ήταν πολύ πιο ήπια (Meissner, 1978).

Εφόσον οι μη διαφοροποιημένοι σύντροφοι προσπαθούν να ικανοποιήσουν ασυνείδητες βρεφονηπιακές ανάγκες και απογοητεύσεις μέσα από το/τη σύντροφο ο/η οποίος/α δεν είναι δυνατόν να τις καλύψει το αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι οδύνη, απόγνωση, απογοήτευση, αίσθημα ανικανοποίητου, εχθρότητα και ατελείωτες συγκρούσεις.

Όταν κανένας από τους δύο συντρόφους δεν υποχωρεί, αναπτύσσεται ένας τύπος οργισμένου, ανικανοποίητου, πληγωμένου έρωτα, αναπτύσσεται μια εχθρική εξάρτηση ζωής και θανάτου.

Κάθε σύγκρουση, ακόμη και η πιο τετριμμένη, κλιμακώνεται και χρωματίζεται με τεράστια σπουδαιότητα.

Οι σύντροφοι δηλώνουν ότι αγαπιούνται απελπιστικά πολύ, ότι δεν μπορούν να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλο, αλλά επίσης δεν μπορούν να ζήσουν με τον πόνο που προκαλούν ο ένας στον άλλο.

Κλείνοντας ,κάντε μια αναδρομή στους συντρόφους σας, υπήρχε μια επανάληψη στην επιλογή σας; Ποιο αποσχισμένο κομμάτι του εαυτού σας έβγαζαν στην επιφάνεια;

Ο μπρακατσούλας

Πνευματικη ιδιοκτησια.Ή θα ισχύει για 75 χρόνια εφόσον η εν λόγω γνώση μπορεί να ξεπεραστεί, ή θα ισχύει για περισσότερο από 2500 χρόνια εφόσον κάποιες γνώσεις δεν αντικαθίστανται.

Τώρα τελευταία, αλλά και παλιότερα, πολύς λόγος γίνεται για τον πλούτο που κρύβει η Ελλάδα. Πολλή κουβέντα γίνεται για τον πλούτο που μπορεί να εξορυχθεί και να αποφέρει αστρονομικά κέρδη. Ουράνιο, πετρέλαιο κι άλλες πρώτες ύλες που είναι περιζήτητες από την παγκόσμια βιομηχανία. Άλλοι λένε πως πρόκειται για μύθευμα ενώ άλλοι επικαλούνται επιστημονικές έρευνες. Όπως και να έχει, το θέμα είναι πως τέτοιου είδους υλικό είναι κατ’ ουσίαν άχρηστο εφόσον δεν μπορείς να το εκμεταλλευτείς μόνος σου.

Αφενός, δεν έχει η Ελλάδα τέτοια υποδομή ώστε να μπορέσει μόνη της να αξιοποιήσει αυτόν τον πλούτο – στην περίπτωση βέβαια που υποθέσουμε ότι αυτός υπάρχει – αφετέρου, ιμπεριαλιστικές και αποικιοκρατικές τακτικές θα σε εμποδίσουν πριν καν το καταλάβεις. Πώς; Πολύ απλά. Θα θελήσεις να χτίσεις εργοστάσιο και δεν θα σου πουλάνε τα μηχανήματα. Θα θελήσεις να προσλάβεις επιστήμονες και περιέργως θα συμβαίνουν τροχαία ατυχήματα. Θα παράγεις χρυσό και δεν θα αγοράζει κανείς. Θα βγάζεις πετρέλαιο και εκτός του ό,τι δεν θα μπορέσεις να το πουλήσεις, δεν κατέχεις ούτε τα εργοστάσια ούτε την τεχνογνωσία να το μετουσιώσεις σε ένα βιομηχανικό προϊόν. Πόσα σιφώνια και καζανάκια μπορείς να φτιάξεις;

Κι όμως…. η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει δισεκατομμύρια πολύ εύκολα και με έναν τρόπο που τον ζούμε καθημερινά. Πώς; Όπως κερδίζουν οι άλλοι…

Πόσα δισεκατομμύρια εισέπραξε το χόλυγουντ από το κινηματογραφικό εξάμβλωμα του Τρωικού Πολέμου; Πολλά! Πάρα πολλά! Πόσα εισέπραξε ο σεναριογράφος, και ελλείψει αυτού, οι απόγονοί του; Πόσα εισέπραξε ο Όμηρος, και ελλείψει αυτού, οι Έλληνες; Τίποτε! Απολύτως Τίποτε!

Πόσα τρισεκατομμύρια εισπράττει το χόλυγουντ από κάθε υπερπαραγωγή αλλά και από κάθε ταινία της κακιάς ώρας την οποία κάθε φορά που προβάλλουν τα τηλεοπτικά κανάλια, είναι υποχρεωμένα να αποδίδουν το ανάλογο τίμημα τού πνευματικού δικαιώματος; Πάρα πολλά! Πόσα εισέπραξε ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αριστοφάνης, και ελλείψει αυτών οι απόγονοί τους, για κάθε παράσταση που παίζεται όλους αυτούς τους αιώνες; Απολύτως Τίποτε!

Πόσα εισέπραξε η ηλίθια βρεταννίδα που συνέγραψε την αηδία του Χάρυ Πότερ; Πόσα θα εισπράξουν οι απόγονοί της όταν αυτή πεθάνει; Πάρα πολλά! Πόσα εισέπραξαν οι δημιουργοί, και ελλείψει αυτών, οι απόγονοί τους από την Ελληνική Γραμματεία που είναι ψωμοτύρι στα χέρια όλων των “μεγάλων” πανεπιστημίων; Πόσα εισέπραξαν ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης, ο Ηρόδοτος και όλοι αυτοί που δεν χωράνε σε 10 σελίδες; Ελλείψει αυτών, πόσα εισέπραξαν οι φυσικοί απόγονοί τους, δηλαδή οι Έλληνες; Απολύτως Τίποτε!

Πόσα εισπράττει το κωθώνι ο Bill Gates για κάθε αντίτυπο των windows; Πολλά, μα πάρα πολλά δισεκατομμύρια! Τι είναι τα windows; Ένα λειτουργικό σύστημα υπολογιστών και μάλιστα κακής ποιότητας. Εάν αυτός κερδίζει τα μαλλιοκέφαλά του, πόσα πρέπει να κερδίσουν αυτοί που εφηύραν τα μαθηματικά; Αυτοί που εφηύραν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, πόσα πρέπει να πληρώσουν στον Θαλή που εφηύρε τον ηλεκτρισμό;

Πόσα εισπράττουν όλα τα διάσημα νοσοκομεία που εμπορεύονται την γιατρειά; Πάρα πολλά! Πόσα κέρδισε ο Ιπποκράτης, και ελλείψει αυτού οι απόγονοί του, δηλαδή οι Έλληνες; Απολύτως Τίποτε!

Επειδή είναι σίγουρο ότι πολλοί φίλοι θα αναρωτηθούν σχετικά με τη νομιμότητα των σκέψεών μας, χρήσιμο είναι εδώ να πούμε το εξής:

Ο νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας θεμελιώθηκε – πού αλλού; – στην Αμερική. Το σκεπτικό της ύπαρξης αυτού του νόμου είναι ότι η ανθρώπινη σκέψη και ο δημιουργός της πρέπει να προστατεύονται από την αντιγραφή για 75 χρόνια με την αιτιολογία ότι οι άνθρωποι πρέπει να εξαναγκάζονται σε παραγωγή νέας και ποιοτικότερης γνώσης, ώστε η ανθρωπότητα να εξωθείται διαρκώς στην αυτοβελτίωσή της. Μέχρι εδώ καλά! Αυτό όμως που δεν μας είπαν, είναι το εξής:

Τα τελευταία 2500 χρόνια, γιατί δεν διατυπώθηκε καμιά νέα θεωρία περί θεάτρου, περί πολιτικής, περί των αρχών της διοίκησης της πόλης, περί δημοκρατίας, περί ιατρικής ηθικής και περί ιατρικών πρακτικών, περί της καταγραφής και τεκμηριωμένης ιστορικής ανάλυσης, περί της πολεμικής αρετής, περί της φιλοσοφίας, περί της ποίησης , περί όλων εκείνων όπως αυτά πρωτοδιατυπώθηκαν από τους Αρχαίους Έλληνες;

Μα τι διάολο; Τόσο ανίκανοι είναι όλοι τους; Φτιάχνουν ένα νόμο που προβλέπει χρονικό περιορισμό 75 ετών στην αντιγραφή της γνώσης, αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν ένα νόμο που να προβλέπει κάτι ανάλογο όταν η γνώση αυτή έχει ισχύ για πάνω από 2500 χρόνια;

Μα καλά… τόσο ανίκανοι είναι και δεν μπορούν να εφεύρουν καμιά νέα γεωμετρία; Ας πούμε… κάποια γεωμετρία που να ισχυρίζεται ότι από 2 σημεία μπορούν να διέλθουν 2 ευθείες και όχι ΜΙΑ όπως απέδειξε ο Ευκλείδης. Μα καλά… πέρασαν 2500 χρόνια και ακόμα τον Θουκυδίδη διδάσκονται στην Αμερικάνικη σχολή πολέμου; Μα καλά… πέρασαν 2500 χρόνια και ακόμα μελετούν τον Ικτίνο; Ακόμα μελετούν τον Ευπάλινο και το πώς απέκτησε η Σάμος δίκτυο ύδρευσης; Ακόμα μελετούν τον Πτολεμαίο και την ρυμοτομία του; Ακόμα μελετούν τον Κλεισθένη και την οργάνωση της πόλεως; Μα καλά… ακόμα πιστεύουν ότι η ύλη αποτελείται από άτομα όπως διέδιδε ο Δημόκριτος; Μα καλά… πόσο καραγκιόζηδες μπορεί να είναι που ακόμα ορκίζονται στον Ιπποκράτη;

Κανονικά πρέπει να γίνουν τα εξής:

Κάθε φορά που πωλείται ένα cd των windows, θα πρέπει ο βλάκας ο Gates να πληρώνει όλους τους κατασκευαστές των ηλεκτρονικών υπολογιστών που δίνουν αξία στο προϊόν του και όλοι αυτοί μαζί θα πρέπει να πληρώνουν τους Έλληνες που ανακάλυψαν τον ηλεκτρισμό ή έθεσαν τις βάσεις της επιστημονικής παρατήρησης και κατανόησαν πρώτοι την αξία της πειραματικής επαλήθευσης, μέσω της οποίας προήχθησαν η φυσική και τα μαθηματικά. Όποιος νομίζει ότι θίγεται, είναι ελεύθερος να εφαρμόσει μαθηματικά και φυσική που εφηύρε ή ανακάλυψε ο ΙΔΙΟΣ.

Κάθε φορά που κινηματογραφείται μια ταινία, οι Έλληνες πρέπει να εισπράττουν πνευματικά δικαιώματα διότι αυτοί πρώτοι εφηύραν το θέατρο και την προσχεδιασμένη κίνηση των πρωταγωνιστών. Όποιος νομίζει ότι θίγεται, μπορεί να μαζέψει το κοινό του σε ευθεία – και όχι αμφιθεατρική διάταξη – και να εκτελέσει παντομίμα.

Για κάθε πανεπιστημιακή ή σχολική διδακτική ώρα όπου παρουσιάζεται και αναλύεται η φιλοσοφία, το θέατρο, η πολιτική, οι αρχές διοίκησης, η πολιτική, η ιατρική, η βοτανολογία, η φυσική και η πυρηνική φυσική, τα μαθηματικά, η αστρονομία, η πολεοδομία, θα πρέπει να εισπράττουν οι Έλληνες. Κάθε φορά που κάποιος επίδοξος συγραφέας – αναλυτής – καθηγητής - στοχαστής θα καταπιάνεται με κάποιο εκ των ανωτέρω αντικειμένων, θα πρέπει να καταβάλλει στους Έλληνες το αντίστοιχο τίμημα.

Όποιος νομίζει ότι αδικείται, ας παρουσιάσει την δική του εκδοχή περί ενός δημοκρατικού πολιτεύματος όπου δεν θα υπάρχει η ψήφος. Ας βρει τέτοια δημοκρατία και αν θέλει ας την πατεντάρει. Ας βρει μια δική του εκδοχή περί της ιατρικής με ξόρκια και μαγικές ευχές και ας τα πατεντάρει. Κάθε φορά που διεξάγεται ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, θα πρέπει να εισπράττουν οι Έλληνες, διότι έχει πλέον καταρρεύσει ο μύθος ότι το ποδόσφαιρο ξεκίνησε από την Βρεττανία.

Έχουν τόσο μεγάλο περιθώριο κέρδους οι Έλληνες, ώστε κανονικά πρέπει….

Κάθε φορά που κάθε γυναίκα ξυρίζει το “μπικίνι” της, θα πρέπει οι Έλληνες να εισπράττουν πνευματικά δικαιώματα ή αλλιώς το “μουνικό τέλος”, για 2 λόγους: Άφενός, ως πρακτική πρωτοεφαρμόστηκε στην Αρχαία Ελλάδα από τις εύπορες και ευηπόληπτες κυρίες, αφετέτου αν δεν υπήρχαν οι Αρχαίοι Έλληνες το πιο πιθανό είναι ότι αν επιχειρούσαν σήμερα οι γυναίκες να το εφαρμόσουν, θα τις κρεμούσαν στις πλατείες της Τεχεράνης.

Τα πράγματα είναι απλά! Ή υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία στο σύνολο της ανθρώπινης γνώσης ή είναι ανύπαρκτη. Ή ο νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας θα εφαρμοστεί επί της πανανθρώπινης γνώσης και όχι μόνο επί της αμερικάνικης γνώσης ή θα καταργηθεί πλήρως. Ή θα ισχύει για 75 χρόνια εφόσον η εν λόγω γνώση μπορεί να ξεπεραστεί, ή θα ισχύει για περισσότερο από 2500 χρόνια εφόσον κάποιες γνώσεις δεν αντικαθίστανται.

Ή θα είμαστε όλοι μάγκες και κονομημένοι βάρβαροι, ή θα είμαστε ομοεπίπεδοι στην ευημερία και τον πολιτισμό.

Ένα έχουμε να πούμε:

Πολύ σύντομα, θα τεθεί στον κόσμο το ζήτημα της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αυτή η κουβέντα είναι γραφτό να ξεκινήσει από εδώ. Το θέμα έχει τόσες προεκτάσεις που ούτε καν φαντάζονται οι άνθρωποι. Ούτε καν φαντάζονται οι άνθρωποι πόσο μακριά πάει η βαλίτσα και ποιον ακουμπάει η άκρη του νήματος.

Οι άνθρωποι βέβαια δεν το φαντάζονται, αλλά οι “άμεσα ενδιαφερόμενοι” όχι μόνο το φαντάζονται αλλά έχουν και την βεβαιότητα. Είναι γραφτό να κλάψουν. Αυτό που δεν φαντάζονται είναι το πόσο θα κλάψουν. Είναι γραφτό να μπουν στο κέντρο της κόλασης, μιας κόλασης απείρως χειρότερη από αυτήν στην οποία έχουν βυθίσει την ανθρωπότητα για αιώνες.

Η τιμωρία τους είναι δεδομένη και για την εφαρμογή της δεν προβλέπονται πνευματικά δικαιώματα…. για το λόγο ότι… θα είναι εντελώς πρωτόγνωρη.

Φρικτά πρωτόγνωρη και πρωτόγνωρα φρικτή…

kommatoskylo.blogspot.gr

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΕ ΔΕΚΑ ΓΡΑΜΜΕΣ.......

ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΑΤΗΣ - ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ‏                         Το καπιταλιστικό σύστημα είναι ένα σύστημα απάτης. Είναι δε, τόσο ανερυθρίαστοι οι υποστηρικτές του, που το ομολογούν κυνικά αρχής γενομένης από το θέμα των εκλογών.
Πρώτα από όλα έχεις Κοινοβουλευτική “Δημοκρατία”! Ψηφίζεις μία φορά ανά 4ετία θεωρητικά με
ενισχυμένη αναλογική, εκλέγεις μία μειοψηφία που στα χαρτιά πλειοψηφεί, εκείνη διαπλέκεται με ένα μηχανισμό επιχειρηματικών στρατών, εναλλάσσεται με…την αξιωματική αντιπολίτευση στα κυβερνητικά έδρανα, νομοθετεί εις βάρος σου, πριμοδοτεί τους ολιγάρχες, δεν λογοδοτεί για τα πεπραγμένα της, κληρονομεί την εξουσία στους απογόνους της.

Γράφει ο Κάντζος Αριστείδης
Εν συνεχεία έρχεται η οικονομία με το δημοσιονομικό και το νομισματικό εργαλείο της, να ρυθμίσει τα γρανάζια του καπιταλισμού στις διάφορες εκφάνσεις του… σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλελευθερισμός, εθνικοσοσιαλισμός κοκ. Κάθε απάτη λοιπόν ως γνωστόν έχει και ένα μηχανισμό με γρανάζια.

Για παράδειγμα έχουμε το γρανάζι την τιμής των παραγόμενων προϊόντων! Εδώ σου λέει ο καπιταλιστής καθορίζω την αξία των παραγόμενων προϊόντων με πλασματικό τρόπο. Την φουσκώνω και την ξεφουσκώνω κατά πως θέλω… κοινώς αλλάζω το βήμα στο γρανάζι και κάνω την κοινωνία να υπακούσει στους δικούς μου όρους.

Και πως το επιτυγχάνει; Μα είναι πολύ απλό! Η τελική τιμή του προϊόντος σου λέει ότι καθορίζεται από τους φόρους, από τον μισθό, από το κόστος της ενέργειας, από τις πρώτες ύλες και το κόστος του χρήματος!!!

Με γνωστές αλχημείες μπορείς να κρατάς το κόστος των προϊόντων υψηλό, να λες έχω έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και να συνθλίβεις τους μισθούς!!! Γιατί; Επειδή όλο αυτό το σύστημα απάτης στηρίζεται στην υπερπαραγωγή για να συντηρήσει την κερδοφορία των ολιγαρχών… σωρεύεται τέτοια ποσότητα προϊόντων που είναι πρακτικώς αδύνατο να καταναλωθεί. Απαξιώνεται λοιπόν το προϊόν, αλλά ο καπιταλιστής εξακολουθεί να θέλει την ίδια κερδοφορία!

Έτσι την ύστατη στιγμή, απογειώνεις τα πάντα εκτός από τους μισθούς που τους ισοπεδώνεις… παίζεις λοιπόν πάντα στο μείγμα αυτό για να συνεχίζει ο ολιγάρχης να έχει την ίδια κερδοφορία.
Άλλο ένα παράδειγμα ως γρανάζι της μηχανής απάτης είναι το χρήμα! Το χρήμα το χρησιμοποιούσαν παλαιότερα συνδεδεμένο είτε άμεσα με τον κανόνα του χρυσού, είτε έμμεσα με νομίσματα που ήταν συνδεδεμένα με τον χρυσό.

Έτσι οι Μεγάλες Δυνάμεις χειραγωγούσαν τις αγορές και καθόριζαν το παιχνίδι. Με τις διάφορες αποικιοκρατικές εκστρατείες τους λεηλατούσαν ότι κατακτούσαν, και τα κλοπιμαία κρατούσαν την οικονομία τους ζωντανή για να επισκιάζει τις οικονομίες των άλλων χωρών. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εντεύθεν αρχίσαμε να εγκαταλείπουμε σταδιακά το μοντέλο αυτό και περάσαμε σε αναβαθμισμένο λογισμικό ελέγχου των ροών εκροών χρήματος.

Δώσαμε λοιπόν τον έλεγχο σε 10 κεντρικούς τραπεζίτες σε όλο τον κόσμο. Κάτω από αυτούς εκτείνεται ένα δίκτυο από μερικούς χιλιάδες τραπεζίτες του κλασματικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Το χρήμα λοιπόν δεν είναι μέσο για την διευκόλυνση των συναλλαγών μας αλλά προϊόν!!! Ένα προϊόν που δεν έχει αντίκρισμα!!! Κόβει ο Τραπεζίτης ζεστό χρήμα που δεν του ανήκει-ανήκε ποτέ (κοινώς αέρα κοπανιστό), όσο και όποτε επιθυμεί (κοινώς χειραγωγός), το δανείζει στον εργαζόμενο και το χρεώνει στο κράτος του, δημιουργώντας μια λογιστική αλχημεία φούσκας ανατοκιζόμενου χρέους κατ’ ελάχιστο εις διπλούν (κοινώς τοκογλύφος)! Μα πώς είναι δυνατόν να δρα τόσο αυθαίρετα;

Είπαμε ότι κάτω από αυτόν που κόβει χρήμα υπάρχουν οι υπάλληλοί του, που νομιμοφανώς δίνουν την εντολή που έλαβαν από αυτόν!!! Απόδειξη όλων αυτών που αναφέραμε είναι το γεγονός ότι σε παγκόσμια κλίμακα ξεπεράσαμε σε κυκλοφορία τα 1.000 τρισεκατομμύρια U$D!!! Πού είναι όλα αυτά τα λεφτά; Δες εδώ που είναι.

Μα θα μου πείτε αυτά δεν τα γνωρίζουν στα Οικονομικά Πανεπιστήμια; Σαφώς και τα γνωρίζουν… ποιός όμως θα παραδεχθεί, ότι εκπαιδεύτηκε να αλληλεπιδρά, νομιμοφανώς, σε ένα οικονομικό περιβάλλον απάτης; Ποιός θα παραδεχθεί ότι στηρίζει ένα σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;

Έχουν απόλυτη επίγνωση των πράξεών τους. Γνωρίζουν ότι πρέπει να φορολογείς την περιφέρεια της οικονομικής δραστηριότητας και όχι τον πυρήνα της.

Γνωρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο εκμηδενίζουν τα έσοδα με μαθηματική ακρίβεια.
Γνωρίζουν επίσης ότι η κρίση γίνεται αλυσιτελής και την δημιουργούν οι ίδιοι.
Γνωρίζουν πως το καπιταλιστικό σύστημα επιβιώνει και αναγεννιέται μέσα από τις κρίσεις.
Είναι δε, τόσο απατεώνες που αποκαλούν την κρίση φυσιολογικές στρεβλώσεις της αγοράς! Γνωρίζουν ότι με τον κοπανιστό αέρα δηλαδή το χρέος δυναστεύουν την ανθρωπότητα.
Γνωρίζουν ότι δεν τους χρωστάμε τίποτα, ότι είναι απατεώνες και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.

Όπως επίσης γνωρίζουν ότι η μεγαλύτερη κερδοφορία “μπίζνας” θα κλείσει μέσα σε φαύλη ύφεση… αυτό είναι το επιδιωκόμενο. Να καταστραφεί το υπάρχον κεφάλαιο για να επανεκκινήσουν την καπιταλιστική οικονομία!
Τί και αν ο εργάτης θα κληθεί να τραβήξει ξανά το κουπί… στην γαλέρα ο μικρότερος καπιταλιστής στην χειρότερη των περιπτώσεων έχει θέση επιστάτη.

paganeli

Ο τελευταίος χορός του πολεμιστή

Πάτησε το βίντεο κι άκου την μουσική ΠΡΙΝ διαβάσεις το άρθρο … και νοιώσε το με την αριστερή συνείδηση.
«…Με κοίταξε σα να ‘θελε να δει το αποτέλεσμα των λόγων του επάνω μου.
«Αυτό είναι το μέρος που θα πεθάνεις», είπε με απλή φωνή.
Αναταράχτηκα νευρικά, αλλάζοντας θέση, κι εκείνος χαμογέλασε.
«Θα πρέπει να ρθώ μαζί σου σ’ αυτόν το λόφο πολλές φορές», είπε. «Και κατόπιν θα πρέπει να έρχεσαι μόνος σου ώσπου να κορεσθείς απ’ αυτόν, ώσπου ο λόφος να σε διαποτίσει ολόκληρο. Θα καταλάβεις μόνος σου πότε θα γίνει αυτό. Πάντως, αυτή η κορφή, όπως είναι τώρα θ’ αποτελέσει στο μέλλον το μέρος του τελευταίου σου χορού».
«Τι εννοείς λέγοντας ο τελευταίος μου χορός, Δον Χουάν;»
«Το μέρος αυτό είναι ο τελευταίος σου σταθμός θα πεθάνεις εδώ, αδιάφορο αν θα βρίσκεσαι εδώ ή όχι. Κάθε πολεμιστής έχει ένα δικό του μέρος για να πεθάνει, ένα μέρος της δικής του προτίμησης που είναι γεμάτο από αξέχαστες αναμνήσεις και σημαδεμένο από σημαντικά γεγονότα. Ένα μέρος όπου έχει παραστεί μάρτυρας θαυμαστών πραγμάτων, όπου του έχουν αποκαλυφθεί μυστικά, κι όπου έχει τοποθετήσει το απόθεμα της προσωπικής του δύναμης.
«Ο πολεμιστής είναι υποχρεωμένος να επιστρέφει στο μέρος της προτίμησής του, κάθε φορά που αιχμαλωτίζει δύναμη, για να την αποθηκέψει εκεί. Επιστρέφει πραγματικά, πεζοπορώντας ή διαμέσου του ονείρου.
«Και τελικά, μια μέρα, όταν ο γήινος χρόνος του τελειώσει και νιώσει το άγγιγμα του θανάτου του στον αριστερό του ώμο, το πνεύμα του, που είναι πάντα έτοιμο, πετάει στο μέρος της προτίμησής του κι εκεί ο πολεμιστής χορεύει μέχρι να πεθάνει.
«Κάθε πολεμιστής έχει έναν ξεχωριστό τύπο, μια ξεχωριστή στάση δύναμης την οποία τελειοποιεί σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Πρόκειται για ένα είδος χορού, για μια σειρά κινήσεων που κάνει ο πολεμιστής κάτω από την επίδραση της προσωπικής του δύναμης.
Αν ο πολεμιστής που πεθαίνει έχει περιορισμένη δύναμη, ο χορός του είναι σύντομος. Αν η δύναμή του είναι μεγάλη, ο χορός του είναι εξαίσιος. Ανεξάρτητα όμως από το αν η δύναμή του είναι μικρή ή μεγάλη, ο θάνατος πρέπει να σταθεί και να επιβεβαιώσει τον τελευταίο σταθμό του πολεμιστή στη γη. Ο θάνατος δεν μπορεί να πλήξει τον πολεμιστή που αναμετράει τον μόχθο της ζωής του για τελευταία φορά, μέχρι που να τελειώσει τον χορό του».
Τα λόγια του Δον Χουάν μου έφεραν ρίγος. Η ησυχία, το λυκόφως, το εξαίσιο τοπίο, όλα έμοιαζαν να έχουν τοποθετηθεί εκεί για να πλαισιώσουν την εικόνα του τελευταίου χορού του πολεμιστή.
«Μπορείς να με διδάξεις αυτό το χορό παρόλο που δεν είμαι πολεμιστής;» ρώτησα.
«Κάθε άνθρωπος που κυνηγάει τη «δύναμη» πρέπει να μάθει αυτό το χορό», είπε. «Δεν μπορώ όμως να σου τον διδάξω εγώ. Σύντομα μάλλον θα έχεις ένα άξιο αντίπαλο και τότε θα σου δείξω την πρώτη κίνηση της «δύναμης». Θα πρέπει να προσθέσεις και άλλες κινήσεις μόνος σου από κει και πέρα. Καθεμιά απ’ αυτές τις νέες κινήσεις πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας πάλης με τη «δύναμη». Έτσι, η στάση του σώματος, η φόρμα που υιοθετεί ο πολεμιστής, είναι στην πραγματικότητα η ιστορία της ζωής του, ένας χορός που αναπτύσεται όσο εκείνος αναπτύσσει την προσωπική του δύναμη».
«Στέκεται πραγματικά ο θάνατος για να δει έναν πολεμιστή να χορεύει;»
«Ο πολεμιστής είναι μονάχα άνθρωπος. Ένας ταπεινός άνθρωπος. Δεν μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια του θανάτου. Αλλά το τέλειο πνεύμα του, που έχει συσωρεύσει δύναμη ύστερα από εκπληκτικά κατορθώματα, μπορεί σίγουρα να συγκρατήσει τον θάνατό του για μια στιγμή, μια στιγμή αρκετά μεγάλη που θα του επιτρέψει να χαρεί για τελευταία φορά αναπολώντας την δύναμή του. Μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για μια χειρονομία που ο θάνατος κάνει μονάχα σ’ εκείνους που έχουν τέλειο πνεύμα».
Ένιωσα μια ανησυχία να με πλημμυρίζει ολόκληρο και άρχισα να μιλώ μόνο και μόνο για ν’ απαλλαγώ απ’ αυτή. Τον ρώτησα να είχε γνωρίσει πολεμιστές που είχαν πεθάνει και με ποιο τρόπο ο τελευταίος τους χορός επηρέασε το θάνατό τους.
«Παράτα το αυτό», έκανε ο Δον Χουάν απότομα. «Ο θάνατος είναι μια τεράστια υπόθεση. Είναι κάτι περισσότερο απο το να κλωτσάς τα πόδια σου και να μουδιάζεις».
«Θα χορέψω κι εγώ στο θάνατό μου, Δον Χουάν;»
«Σίγουρα. Κυνηγάς τη «δύναμη» παρόλο που δεν ζεις σαν πολεμιστής ακόμα. Σήμερα ο ήλιος σου έδωσε έναν οιωνό. Οι καλύτερες δουλειές της ζωής σου θα γίνουν προς το τέλος της μέρας. Προφανώς δεν σου αρέσει το γεμάτο νεανικό σφρίγος φως του πρωινού. Δεν σε τραβάει το πρωινό ταξίδι. Προτιμάς τον ήλιο που βασιλεύει, κιτρινωπός και μειλίχιος. Δεν σου αρέσει η λάμψη. Προτιμάς την ανταύγεια.»
«Θα ‘ρθεις λοιπόν και θα χορέψεις στο θάνατό σου πάνω εδώ, σ’ αυτή την κορφή, στο τέλος της ημέρας. Και καθώς θα χορεύεις τον τελευταίο χορό σου, θα ιστορείς τους αγώνες σου, τις μάχες που κέρδισες και τις μάχες που έχασες. Θα μιλήσεις για τις χαρές και για τα βάσανα που πέρασες αναζητώντας την προσωπική σου δύναμη. Ο χορός σου θα ιστορεί τα μυστικά και τα θαυμάσια πράγματα που αντιμετώπισες στη ζωή σου.
Και ο θάνατός σου θα κάθεται εδώ και θα σε παρακολουθεί να χορεύεις. Ο ήλιος που θα βασιλεύει, θα λούζει το σώμα σου με φως χωρίς να το καίει, όπως έγινε σήμερα. Ο αέρας θα ‘ναι ήρεμος και γλυκός και η κορφή του λόφου σου θα τρέμει. Καθώς θα ζυγώνεις προς το τέλος του χορού σου, θα κοιτάξεις τον ήλιο γιατί δεν θα τον ξαναδείς ποτέ ούτε ξύπνιος ούτε στο όνειρό σου, και τότε ο θάνατός σου θα δείξει προς το νοτιά. Προς την απεραντοσύνη».
Περί θανάτου του πολεμιστή
* Ο πολεμιστής σκέφτεται το θάνατό του όταν τα πράγματα γύρω του γίνονται ομιχλώδη. Το μόνο που ταράζει την ψυχή μας είναι η ιδέα του θανάτου.
* Ο θάνατος είναι παντού. Ο θάνατος μπορεί να είναι τα φώτα ενός αυτοκινήτου στην κορυφή ενός λόφου, πέρα μακριά. Μπορεί να παραμένουν ορατά για λίγο και έπειτα να χαθούν στο σκοτάδι λες και τα σάρωσε ένα φτυάρι – μόνο για λίγο όμως, γιατί σύντομα θα ξαναφανούν στην κορυφή ενός άλλου λόφου, για να χαθούν και πάλι.
Αυτά είναι τα φώτα πάνω στην κεφαλή του θανάτου. Ο θάνατος τα φοράει σαν καπέλο και έπειτα αρχίζει να καλπάζει, κερδίζοντας έδαφος, πλησιάζοντάς μας όλο και περισσότερο. Μερικές φορές σβήνει τα φώτα του. Όμως ο θάνατος δεν σταματά ποτέ.
* Κάθε ψήγμα γνώσης που μετατρέπεται σε δύναμη εκπορεύεται από το θάνατο. Ο θάνατος συνεισφέρει με το έσχατο άγγιγμα. Και ότι αγγίζει ο θάνατος πράγματι μετατρέπεται σε δύναμη.
* Μόνο η σκέψη του θανάτου προσφέρει στον πολεμιστή την ανεξαρτησία που θα του επιτρέψει να εγκαταλείψει τον εαυτό του μπροστά σε οτιδήποτε. Ξέρει ότι ο θάνατός του τον παραμονεύει και δε θα του δώσει το χρόνο να αγκιστρωθεί σε κάτι, κι έτσι λοιπόν δοκιμάζει, χωρίς λαχτάρα, τα πάντα.
* Ο θάνατος είναι ένας στρόβιλος. Ο θάνατος είναι ένα λαμπερό σύννεφο πέρα στον ορίζοντα. Ο θάνατος είμαι εγώ που σου μιλάω. Ο θάνατος είσαι εσύ και το σημειωματάριό σου. Ο θάνατος είναι τίποτα. Τίποτα! Είναι εδώ, κι ωστόσο δεν είναι.
* Ο θάνατος είναι ο μόνιμος σύντροφός μας. Βρίσκεται πάντοτε στα αριστερά μας και πίσω μας, σε απόσταση τόση όση ενός τεντωμένου χεριού, και είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος του πολεμιστή. Όποτε αισθάνεται ότι όλα πάνε στραβά και πρόκειται να εκμηδενιστεί, μπορεί να στραφεί προς το θάνατό του και να τον ρωτήσει αν τα πράγματα έχουν έτσι στ’ αλήθεια. Ο θάνατός του θα του πει ότι κάνει λάθος. Ότι τίποτα δεν έχει πραγματική σημασία εκτός από το άγγιγμά του. Ο θάνατός του θα του πει: «Δε σε έχω αγγίξει ακόμα».
* Σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει χρόνος για τύψεις ή αμφιβολίες. Υπάρχει μονάχα χρόνος για αποφάσεις. Δεν έχει σημασία ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις. Τίποτα δεν μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό από οτιδήποτε άλλο. Σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος είναι ο κυνηγός δεν υπάρχουν μικρές ή μεγάλες, σημαντικές ή ασήμαντες αποφάσεις. Υπάρχουν μόνο αποφάσεις που παίρνει ο πολεμιστής μπροστά στον αναπόφευκτο θάνατό του.
* Ο πολεμιστής πρέπει να εστιάζει την προσοχή του στον κρίκο που συνδέει τον ίδιο με το θάνατό του. Χωρίς τύψεις, λύπη ή ανησυχία, πρέπει να εστιάζει την προσοχή του στο γεγονός ότι δεν έχει αρκετό χρόνο και έτσι αφήνει τις πράξεις του να ακολουθούν ανάλογη ροή. Πρέπει να επιτρέπει σε καθεμία από τις πράξεις του να είναι η τελευταία του μάχη πάνω στη γη. Μόνο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις οι πράξεις του θα φέρουν μέσα τους την ενάρετη δυναμή τους. Αλλιώς, για όσο ζει, θα είναι οι πράξεις ενός ανόητου.
* Ο θάνατός μας περιμένει, και αυτή η πράξη που τελούμε τώρα μπορεί να είναι η τελευταία μας μάχη πάνω στη γη. Την ονομάζω μάχη γιατί είναι ένας αγώνας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν μια διαδοχή πράξεων χωρίς αγώνα ή σκέψη. Αντίθετα, ο πολεμιστής-κυνηγός υπολογίζει καθετί που κάνει. Και, εφόσον διαθέτει βαθιά γνώση του θανάτου του, βαδίζει με σύνεση, λες και κάθε πράξη του είναι η τελευταία του μάχη. Μόνο ένας ανόητος θα αδυνατούσε να συλλάβει το πλεονέκτημα του πολεμιστή-κυνηγού έναντι των συνανθρώπων του. Ο πολεμιστής-κυνηγός αντιμετωπίζει την τελευταία του μάχη με το σεβασμό που της αρμόζει. Είναι φυσικό λοιπόν, κάνοντας την τελευταία του πράξη πάνω στη γη, να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Είναι πιο ευχάριστο έτσι. Αμβλύνει το φόβο του».
* Ο πολεμιστής είναι μόνο ένας άνθρωπος, ένας ταπεινός άνθρωπος. Δεν μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο του θανάτου του. Αλλά το άμεμπτο πνεύμα του, το οποίο έχει αποθηκεύσει δύναμη έπειτα από αφάνταστες δυσκολίες, μπορεί σίγουρα να αναβάλει το θάνατό του για μια στιγμή, και η στιγμή αυτή αρκεί για να του επιτρέψει να αγαλλιάσει για τελευταία φορά ανακαλώντας τη δύναμή του. Μπορούμε να πούμε ότι αυτή είναι μια χειρονομία που επιφυλάσσει ο θάνατος σε όσους έχουν άμεμπτο πνεύμα.
* Ο πολεμιστής θεωρεί τον εαυτό του ήδη νεκρό, κι έτσι δεν έχει τίποτα να χάσει. Το χειρότερο του έχει ήδη συμβεί, άρα είναι αγνός και νηφάλιος. Κρίνοντάς τον από τις πράξεις του ή από τα λόγια του, κανείς δε θα υποπτευόταν ότι έχει δει τα πάντα.
* Ο πολεμιστής πεθαίνει δύσκολα. Ο θάνατός του πρέπει να παλέψει για να τον πάρει. Ο πολεμστής δεν παραδίδει τον εαυτό του στο θάνατο τόσο εύκολα.
* Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο στοιχείο της υποχρέωσης να πιστέψεις. Χωρίς την επίγνωση του θανάτου, όλα είναι κοινά, τετριμμένα. Μόνο και μόνο επειδή ο θάνατος τον παραμονεύει, ο πολεμιστής οφείλει να πιστέψει ότι ο κόσμος είναι ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο. Το γεγονός ότι οφείλει να πιστέψει κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις εκφράζει την ενδόμυχη προτίμηση του πολεμιστή.
* Η ολότητα της ύπαρξής μας είναι πολύ παράξενη υπόθεση. Χρειαζόμαστε μόνο έαν πολύ μικρό μέρος της για να εκπληρώσουμε ακόμα και τους πιο περίπλοκους στόχους της ζωής μας. Ωστόσο, όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε μαζί με την ολότητα της ύπαρξής μας.
* Όταν ένας πολεμιστής αποφασίζει να αναλάβει δράση, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να πεθάνει. Αν είναι προετοιμασμένος να πεθάνει, δεν πρέπει να υπάρχουν κακοτοπιές, ανεπιθύμητες εκπλήξεις ή περιττές ενέργειες. Όλα θα πρέπει να έρχονται σιγά σιγά στη θέση τους, επειδή δεν προσδοκά τίποτα.
* Η δύναμη που κυβερνά το πεπρωμένο όλων των ανθρώπινων όντων ονομάζεται Αετός, όχι επειδή είναι αετός ή έχει σχέση με τον αετό, αλλά επειδή εμφανίζεται στο μάτι του ενορατικού σαν ένας πελώριος κατάμαυρος αετός, που στέκεται ψηλά, φτάνοντας στο άπειρο.
* Ο Αετός καταβροχθίζει την επίγνωση όλων των πλασμάτων που, καθώς τη μια στιγμή είναι ζωντανά πάνω στη γη και την άλλη έχουν πεθάνει, έχουν γλιστρήσει στο ράμφος του Αετού, σαν ένα σμήνος από πυγολαμπίδες, για να συναντήσουν αυτό απ’ όπου εκπορεύτηκαν, το λόγου που είχαν κάποτε ζωή. Ο Αετός αποσυνθέτει αυτές τις μικροσκοπικές φλόγες, τις λειαίνει, όπως ένας βυρσοδέψης τεντώνει ένα κομμάτι δέρμα, κι έπειτα τις καταβροχθίζει. Γιατί ο Αετός τρέφεται με την επίγνωση.
* Το να περάσεις στην ελευθερία δε σημαίνει αιώνια ζωή με την κοινώς αποδεκτή έννοια – δε σημαίνει, δηλαδή, ότι ζεις για πάντα. Σημαίνει μάλλον ότι οι πολεμιστές μπορούν να διατηρήσουν την επίγνωσή τους, η οποία συνήθως μας εγκαταλείπει τη στιγμή του θανάτου. Τη στιγμή της μετάβασης, το σώμα στην ολότητά του φλέγεται από γνώση. Κάθε κύτταρο αποκτά την ίδια στιγμή επίγνωση του εαυτού του και της ολότητας του σώματος.
* Για έναν ενορατικό η αλήθεια είναι ότι όλα τα ανθρώπινα όντα αγωνίζονται για να πεθάνουν. Αυτό που σταματάει το θάνατο είναι η επίγνωση.
* Το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι ότι πρέπει να πεθάνουμε, και από τη στιγμή που αυτό είναι ήδη το αναπόφευκτο πεπρωμένο μας, είμαστε ελεύθεροι. Αυτοί που έχουν χάσει τα πάντα δεν έχουν πια τίποτα να φοβηθούν.
* Ο πολεμιστής σκέφτεται μόνο τα μυστήρια της επίγνωσης. Αυτό που έχει σημασία είναι το μυστήριο. Είμαστε ζωντανά όντα. Πρέπει να πεθάνουμε και να εγκαταλείψουμε την επίγνωσή μας. Όμως, αν μπορούσαμε να το αλλάξουμε αυτό, έστω και στο ελάχιστο, τι μυστήρια θα μας περίμεναν… Τι μυστήρια!
* Ο άνθρωπος κατέχει απροσμέτρητες δυνάμεις. Ο θάνατος υπάρχει μόνο επειδή τον έχουμε σκοπεύσει από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Ο σκοπός του θανάτου μπορεί να παραταθεί μετατοπίζοντας το σημείο συναρμογής.
* Στον κόσμο της καθημερινότητας, οι αποφάσεις ή τα λόγια κάποιου μπορούν πολύ εύκολα να ανακληθούν. Το μόνο οριστικό πράγμα του κόσμου της καθημερινότητας είναι ο θάνατος. Στον κόσμο των σαμάνων, από την άλλη, ο φυσιολογικός θάνατος μπορεί να ανακληθεί, όχι όμως και τα λόγια των σαμάνων. Στον κόσμο των σαμάνων οι αποφάσεις δεν μπορούν να αλλάξουν ή να αναθεωρηθούν. Από τη στιγμή που έχουν ληφθεί, ισχύουν για πάντα.
Don Juan Matus προς τον Carlos Castaneda

Ο Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος...επειδή ήταν στρατηγός και όχι πολιτικός! Διαβάστε και θα καταλάβετε

Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει να πληρώνει το δάνειο που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η φασιστική κυβέρνηση εκείνης της εποχής υπέβαλε υπόμνημα στο δικαστήριο, όπου, ανάμεσα στα άλλα, προέβαλε τους παρακάτω ισχυρισμούς, οι οποίοι και έγιναν πανηγυρικά δεκτοί από το δικαστήριο αυτό :

«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission*. 1980, v.l, σελ. 25).
Η υπόθεση τράβηξε σε μάκρος και το 1938, η τότε ελληνική κυβέρνηση – η φασιστική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά -, υπέβαλε νέο υπόμνημα, όπου τόνιζε τα παρακάτω αυτονόητα, τα οποία δεν τόλμησε ούτε καν να σκεφθεί το ψοφοδεές και εν τοις πράγμασι, προδοτικό επιτελείο του ΓΑΠ, αλλά πιστεύω και η μεγίστη πλειοψηφία της ελληνικής ελίτ, η οποία διακατέχεται από ένα ελλειμματικό πατριωτισμό :

«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;… Η θεωρία αναγνωρίζει σ’ αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει, ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο).

Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό της ελληνικής φασιστικής κυβέρνησης, δικαίωσε την Ελλάδα και φιλοτέχνησε ένα ουσιώδες νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες ανάμεσα σε αυτές και η Αργεντινή του αειμνήστου προέδρου Νέστορ Κίχνερ, ο οποίος το 2003 επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.
Αυτό, που τόλμησε και επέτυχε η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά το 1938, αρνείται ακόμη και να το σκεφθεί η δημοκρατική Ελλάδα του ΓΑΠ (και της ουσιαστικά απάτριδος ελληνικής ελίτ), ο οποίος διακήρυξε την, εξ αρχής, άρνησή του να προβεί σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, για να προστατεύσει τους … δανειστές της χώρας και όχι τον ελληνικό πληθυσμό, λέγοντας στην γερμανική εφημερίδα “die Zeit” ότι :

“Εάν σκοπεύαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, θα ήταν πιο έξυπνο να το κάνουμε όταν άρχισε η κρίση. Ακριβώς αυτό είναι που θέλουμε να αποτρέψουμε. Θέλουμε να είμαστε απόλυτα αξιόπιστοι έναντι των πιστωτών μας”.

Και για να είναι “απόλυτα αξιόπιστος έναντι των πιστωτών” ο ΓΑΠ εγκατέλειψε κάθε ίχνος διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους “εταίρους” και την τρόϊκα, παραδίδοντας την χώρα στις διεστραμμένες ορέξεις των δανειστών της και οδηγώντας την στο απόλυτο κοινωνικό αδιέξοδο και στην καταστροφή…
peykwnas