οι δωδεκα θεοι ....ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ........

Οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου είναι οι κύριοι θεοί της Ελληνικής μυθολογίας που κατοικούσαν στην κορυφή του Ολύμπου. Οι Ολύμπιοι θεοί κέρδισαν την εξουσία νικώντας τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία. Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο δωδεκάθεο, αλλά υπήρχαν μεγάλοι και μικρότεροι θεοί και άλλοι που λατρεύονταν τοπικά π.χ. ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης ήταν οι μεγαλύτεροι θεοί, ενώ ο Διόνυσος ήταν μικρότερος θεός. Το δωδεκάθεο είναι έννοια που σχηματίστηκε από δυτικούς λόγιους τον 16ο-17ο αιώνα και έχει εμφανιστεί με διάφορες συνθέσεις ανάμεσα σε 14 θεούς.
Οι θεότητες που, κατά παράδοση, αποτελούσαν το δωδεκάθεο είναι:

Ζευς ή Δίας		Ο πατέρας των Θεών και ο σπουδαιότερος από αυτούς. Θεός των καιρικών φαινομένων, προστάτης των ξένων, της οικογένειας και της γονιμότητας. Λατρευόταν ως ο σοφός θεός που καθόριζε τις τύχες των ανθρώπων και ρύθμιζε την ηθική τάξη του κόσμου.
Ήρα		Αδελφή και σύζυγος του Δία. Ήταν προστάτιδα του γάμου και της συζυγικής πίστης.
Ποσειδώνας		Θεός της θάλασσας, των ποταμών, των πηγών των πόσιμων νερών και γενικά του υγρού στοιχείου.
Δήμητρα		Θεά της γης, της γεωργίας , της χλωρίδας, της τροφής, του γάμου και προστάτιδα των γεωργών.
Εστία		Η Εστία ήταν η μεγαλύτερη κόρη και το πρώτο παιδί του Κρόνου και της Ρέας, γι' αυτό και τέθηκε επικεφαλής όλων των μεγάλων Θεοτήτων. Προστάτιδα της οικογενειακής ευτυχίας, είχε ως ιερό της το κέντρο του σπιτιού και δεν της προσφερόταν μόνο η πρώτη, αλλά και η τελευταία θυσία σε κάθε γιορταστική σύναξη του ανθρώπου. Η Εστία, η Αθηνά και η Άρτεμη, ήταν οι μόνες Θεές που πάνω τους δεν είχε δύναμη η Αφροδίτη (που είχε υποτάξει το σύνολο Θεών και ανθρώπων).
Αφροδίτη		Θεά της ομορφιάς και του έρωτα.
Απόλλων		Θεός της μαντικής τέχνης, της μουσικής και του χορού, της ηθικής τάξης και της λογικής. Ήταν ακόμα θεραπευτής θεός.
Άρης		Θεός της μάχης και του πολέμου
Άρτεμις		Θεά της άγριας φύσης, του κυνηγιού, των ζώων και της γονιμότητας.
Αθηνά		Θεά της Σοφίας, των τεχνών και του σώφρονος πολέμου
Ήφαιστος		Θεός της φωτιάς, των ηφαιστείων, της μεταλλουργίας και προστάτης των τεχνιτών. Ήταν ακόμα ο κατασκευαστής των όπλων των θεών.
Ερμής		Ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών, κήρυκας και ψυχοπομπός, προστάτης του εμπορίου, των ταξιδιωτών αλλά και των ληστών.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ VIDEO..

Είναι ενας απο τους λιγους πολιτικους που πολέμησε για το σκάνδαλο των υποβρυχίων από το 1998, για το σκάνδαλο της Siemens, των CDS, της λίστας Λαγκάρντ. Δέχτηκε αγωγές εκατομμυρίων, συκοφαντικές δυσφημίσεις, σύρθηκε στα δικαστήρια, κυνηγήθηκε όσο κανείς άλλος από το σύστημα (πολιτικούς - δημοσιογράφους, εκδοτικούς οίκους- κερδοσκόπους). Δικαιώθηκε και επιβεβαιώθηκε σε όλα. Ελπιζω να συνεχισει με το ιδιο παθος και στην πορεια να μην ριξει κι αυτος <νερο> στο κρασι του οπως κανουν ολοι τους ........

Όταν η ιδιοτέλεια σε σπρώχνει να ξεχνάς ακόμη και τα πιο προφανή…

του Δημήτρη Καζάκη

Το να κάνεις προτάσεις για την κρίση και μάλιστα της ευρωζώνης, προϋποθέτει ότι, αφενός, γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα και, αφετέρου, είσαι σοβαρός σ’ αυτά που προτείνεις. Το κατά πόσο είναι ορθά αυτά ή όχι, κρίνεται εκ των υστέρων. Τα λέμε αυτά γιατί οι περίφημες 4 προτάσεις των Βαρουφάκη, Γκάλμπρεϊθ και Χόλαντ στερούνται και σοβαρότητας και γνώσης του προβλήματος. Μάλιστα, ως προς τον χαρακτήρα τους, είναι τόσο προκλητικά υπέρ της κερδοσκοπίας στις διεθνείς αγορές χρέους και νομίσματος, που λες και τους έβαλαν να τις κάνουν οι πιο αδίστακτοι κερδοσκόποι σαν τον Σόρος.

Καταρχάς, οι επιφανείς αυτοί οικονομολόγοι δεν έχουν ιδέα σε τι πράγμα αναφέρονται. Για τους κυρίους αυτούς η κρίση της ευρωζώνης δεν υπάρχει. Ναι, καλά ακούσατε δεν υπάρχει. Απαρτίζεται από τέσσερεις διαπλεγμένες, άλλες, διακριτές κρίσεις, οι οποίες εκδηλώθηκαν κατά λάθος, ή εξεπίτηδες, δεν έχει καμιά σημασία. Αυτές είναι μια «τραπεζική κρίση», μια «κρίση χρέους», μια «κρίση επενδύσεων» και μια «κοινωνική κρίση». Καμιά από αυτές – ως δια μαγείας – δεν έχει σχέση με το ευρώ. Και καμιά από αυτές – πάλι ως δια μαγείας – δεν είναι συστημική, δηλαδή δεν αφορά στον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος των αγορών. Είναι κάτι που απλά συνέβη.

Εδώ που τα λέμε καμιά τους δεν έχει σχέση με τίποτε απ’ ότι έχει συμβεί τις τελευταίες δυο.... δεκαετίες στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου. Τουλάχιστον έτσι μας παρουσιάζουν τα πράγματα οι επιφανείς οικονομολόγοι. Ούτε με την υπερδιόγκωση και τον υδροκεφαλισμό των αγορών κεφαλαίου, που έχει σαν αποτέλεσμα τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία να ανέρχονται στα 206 τρις δολ. το 2007, ήτοι στο 355% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ούτε με το γεγονός ότι αυτή η ιστορικά πρωτοφανής συγκέντρωση χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων γέννησε διεθνείς τράπεζες τέρατα που ξεπερνούν σε μέγεθος ακόμη και τα μεγαλύτερα κράτη της υφηλίου. Και προκειμένου να αναχρηματοδοτούνται αυτές οι τερατογεννέσεις δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής αγορά παραγώγων ονομαστικής αξίας 596 τρις δολαρίων τον Δεκέμβριο του 2007, η οποία τον Δεκέμβριο του 2012 έφτασε τα 632 τρις δολάρια, αλλά και μια διεθνής αγορά συναλλάγματος με ημερήσιο τζίρο το 2007 της τάξης των 3,3 τρις δολαρίων και το 2010 της τάξης των 4,0 τρις δολαρίων.

Αυτή η τερατογέννεση έκανε ακόμη και τον Λορέντζο Μπίνι Σμάγκι, παλιό μέλος της διοικούσας της ΕΚΤ, να αναρωτηθεί στις 15/4/2010: «Μήπως ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει μεγαλώσει υπερβολικά;» Η απάντηση ήταν ναι. Κι αυτή η τερατογέννεση δεν βρήκε πουθενά αλλού πιο γόνιμο έδαφος από την ευρωζώνη όπου το κοινό νόμισμα σχεδιάστηκε γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό, δηλαδή να δώσει την δυνατότητα στις ευρωπαϊκές τράπεζες να ελέγξουν απόλυτα – όσο πουθενά αλλού στον πλανήτη – τη νομισματική και πιστωτική κυκλοφορία όλων των κρατών μελών,  των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων της ευρωζώνης. Έτσι η ίδια η ύπαρξη του ευρώ εξαρτήθηκε από την γιγάντωση του χρηματοπιστωτικού τομέα της ευρωζώνης, αλλά και από την δυνατότητά του να παίζει έναν διεθνή ρόλο αντίστοιχο με εκείνον του δολαρίου στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου και συναλλαγών.

ΠΛΗΡΩΝΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ

Το γιατί έγιναν όλα αυτά, μην το ψάχνετε. Ούτε οι επιφανείς οικονομολόγοι το ψάχνουν, δεν τους απασχολεί. Ούτε εμείς θα κάτσουμε να εξηγήσουμε ότι όλα αυτά είναι ιστορικά προϊόντα μιας πρωτοφανούς υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όχι μόνο γιατί οι επιφανείς οικονομολόγοι δεν γνωρίζουν ούτε καν τι σημαίνει «συσσώρευση του κεφαλαίου», αλλά γιατί δεν είναι ανάγκη να αντιλαμβάνεται κανείς σε βάθος τις αιτίες ενός φαινομένου, για να διαπιστώσει κάτι τόσο προφανές όπως τον τρομακτικό υδροκεφαλισμό των χρηματαγορών και των τραπεζών που κυριολεκτικά πνίγει τη σημερινή οικονομία και κοινωνία. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις την γεωλογική σύσταση ενός τεράστιου βράχου, ή τι έγινε και έπεσε, για να διαπιστώσεις ότι έχει κυλίσει και σου έχει ισοπεδώσει το σπίτι. Αρκεί το προφανές.

Οι επιφανείς οικονομολόγοι όμως ούτε καν το προφανές δεν διαπιστώνουν. Το γεγονός δηλαδή ότι οι τερατογενέσεις αυτές αντιστοιχούν σε τρομακτική συγκέντρωση οικονομικής δύναμης και πολιτικής ισχύος, ούτε που τους περνά από το μυαλό. Όπως και το γεγονός ότι η ίδια η λογική αυτής της συγκέντρωσης δεν τους επιτρέπει να σταματήσουν μπροστά σε τίποτε, μπροστά σε κανένα έγκλημα, σε καμιά απάτη, σε κανενός είδους κοινωνική, ή άλλη ευαισθησία προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραπέρα επέκτασή τους σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και της ζωντανής εργασίας, επίσης δεν τους απασχολεί. Αυτή είναι η χαρά του να είσαι διαπρεπής ακαδημαϊκός οικονομολόγος. Μπορείς να αγνοείς με τον πιο προκλητικό τρόπο τα πιο προφανή κι έπειτα να έχεις το θράσος να καταθέτεις προτάσεις που θα πρέπει οι υπόλοιποι να πάρουν στα σοβαρά. 

Ποια ήταν η κυρίαρχη τάση στην αντιμετώπιση της κρίσης σε ΗΠΑ και Ευρώπη μετά το κραχ του 2008; Το σύνολο των πόρων της πραγματικής οικονομίας, είτε με την μορφή χρήματος, είτε με την μορφή εισοδημάτων και εργασίας, τέθηκαν στη διάθεση των κεφαλαιαγορών προκειμένου να συνεχίσουν να μεγεθύνονται με ακόμη πιο εκτρωματικό τρόπο. Και μαζί μ’ αυτές οι τραπεζικοί κολοσσοί. Τα κράτη και οι διεθνείς μηχανισμοί ταυτίστηκαν όσο ποτέ άλλοτε με αυτές τις τερατογενέσεις της χρηματαγοράς και λειτούργησαν ως μεσίτες, ως μηχανισμοί βίαιης αναδιανομής σε βάρος της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας προκαλώντας μια «ανθρωπιστική κρίση» πρωτοφανών διαστάσεων ακόμη και στην καρδιά του πάλαι ποτέ ανεπτυγμένου κόσμου.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΕΣΗ

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ας δούμε τι συνέβη με τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία, που περιλαμβάνουν την αξία κεφαλαιοποίησης των χρηματιστηρίων, τα κρατικά και επιχειρηματικά ομόλογα, καθώς και τα δάνεια. Το 1980 αυτά τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία ανέρχονταν γύρω στα 12 τρις δολάρια ήτοι το 120% του παγκόσμιου ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές. Μέσα σε μια δεκαετία, δηλαδή έως το 1990, τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία ανήλθαν στα 56 τρις δολάρια, ήτοι στο 263% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Η μέση ετήσια άνοδος αυτών των περιουσιακών στοιχείων τη δεκαετία 1980-90 ήταν 16,7%. Η εκτίναξη αυτή ήταν προϊόν της βαθύτερης έως τότε μεταπολεμικής ύφεσης, που συνοδεύτηκε από τη γενικευμένη «κοινωνική ρεβάνς» του Θατσερισμού και του Ρηγκανισμού παγκόσμια, καθώς και το άνοιγμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στις δυνάμεις της παγκόσμιας αγοράς.

Ως το 2000 τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία είχαν ανέλθει στα 119 τρις δολάρια, ήτοι στο 310% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Στη δεκαετία 1990-2000 η μέση ετήσια άνοδός τους ήταν 7,8% και συνοδεύτηκε με την ανατροφοδότηση του χρέους των εξαρτημένων χωρών και κυρίως του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», που συνοδεύτηκε με την επιβολή άγριων πολιτικών ιδιωτικοποίησης και ανοίγματος των αγορών παντού, την ολοκληρωτική και δόλια κατάρρευση των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, ώστε να χρησιμοποιηθούν από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου ως σύγχρονο Ελντοράντο για τους πιο αδίστακτους τραπεζίτες και επενδυτές. Την δεκαετία αυτή είχαμε ένα κύμα χρεοκοπιών στη Λατινική Αμερική, στην Ασία, στην Ανατολική Ευρώπη με πρώτη και κύρια την Ρωσία, που αντί να τιθασεύσουν την διόγκωση των αγορών κεφαλαίου πυροδότησαν ένα νέο τσουνάμι δανεισμού και χρηματοπιστωτικής επέκτασης διεθνώς.

Το 2007 τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία έφτασαν στο υψηλότερο σημείο τους πριν το κραχ του φθινοπώρου του 2008. Το 2000-2007 η μέση ετήσια αύξηση των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων ανερχόταν σε 8,1%. Η εκτίναξη αυτή πυροδοτήθηκε από το άνοιγμα όλων των κρουνών χρήματος που ακολούθησε το κραχ του 2001 και την κήρυξη του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», μαζί με την τρομακτική πιστωτική επέκταση που ακολούθησε την εισαγωγή του ευρώ όχι μόνο στην ευρωζώνη, αλλά και διεθνώς.

Το κραχ του 2008 εξανέμισε 28 τρις δολάρια από τις κεφαλαιοποιήσεις των χρηματιστηρίων έως το τέλος του έτους, δημιουργώντας ένα τεράστιο πρόβλημα επενδύσεων κυρίως στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις που δεν έχει ακόμη ξεπεραστεί. Οι υπόλοιπες κατηγορίες χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων γνώρισαν αύξηση κατά 11 τρις δολάρια μέσα στην ίδια χρονιά. Έτσι το σύνολο των κρατικών ομολόγων αυξήθηκαν κατά 3 τρις δολάρια, προκειμένου τα κράτη να φορτωθούν ζημιές των τραπεζών και της αγοράς. Τα ομόλογα χρηματοδότησης του χρηματοπιστωτικού τομέα αυξήθηκαν κατά 3 τρις δολάρια, για να αναπληρώσουν μέρος της χασούρας του χρηματιστηρίου. Τα τιτλοποιημένα δάνεια αυξήθηκαν διεθνώς κατά 1 τρις δολάρια, ενώ τα μη τιτλοποιημένα κατά 4 τρις δολάρια. 

Το 2008 τελικά, λόγω του κραχ, τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία υπέστησαν μια καθίζηση της τάξης του -8,3% και έπεσαν στα 189 τρις δολάρια, ήτοι στο 307% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Προκειμένου να μην συνεχιστεί αυτή η πτώση δαπανήθηκαν δεκάδες τρις δολάρια από τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς, που αντλήθηκαν από την πραγματική οικονομία, τα εισοδήματα των εργαζομένων και την παραγωγή. Το αποτέλεσμα ήταν το 2009 να επανέλθουν τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία στα 206 τρις δολάρια, ήτοι στο 339% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 2010 ανέβηκαν στα 219 τρις δολάρια, ήτοι στο 335% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ το 2011 υπέστησαν μια ελαφρά μείωση πέφτοντας στα 218 τρις δολάρια, ήτοι στο 312% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 2012 όμως ξεπέρασαν τα 225 τρις δολάρια, ήτοι το 312% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Η μεγάλη αγωνία ολόκληρου του συστήματος, από τα επιτελεία της ευρωζώνης, έως τα επιτελεία της Ουάσινγκτον έγκειται στο γεγονός ότι, παρά την τρομακτική υποτίμηση της πραγματικής οικονομίας και των εργαζομένων υπέρ των χρηματαγορών και των τραπεζικών κολοσσών, τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία δεν μπόρεσαν να επανέλθουν στους ρυθμούς ανόδου προ του 2007. Έτσι από το 2008 έως το 2012 η μέση ετήσια αύξησή τους ήταν της τάξης του 4,7%.

ΠΟΙΟΣ ΣΥΝΤΗΡΕΙ ΤΟ ΥΔΡΟΚΕΦΑΛΟ ΤΕΡΑΣ;

Γιατί όμως η επέκταση αυτού του υδροκέφαλου τέρατος είναι τόσο ζωτικής σημασίας για το κυρίαρχο σύστημα;

Πρώτο, γιατί από την επέκτασή του εξαρτώνται οι μεγαλύτερες περιουσίες του πλανήτη. Οι μεγάλες περιουσίες αποτελούνται κατά κύριο λόγο από χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία, δηλαδή από άυλα περιουσιακά στοιχεία που αντλούν αξία από μια συμβατική ή χρεωστική απαίτηση. Όπως π.χ. είναι οι τραπεζικές καταθέσεις, τα ομόλογα και οι μετοχές. Η εκρηκτική άνοδος των χρηματαγορών έδωσαν την δυνατότητα στις μεγαλύτερες περιουσίες του πλανήτη να μετατοπιστούν σε περισσότερο ρευστά περιουσιακά στοιχεία, από την γη, τα ακίνητα και άλλες μορφές ενσώματων πάγιων στοιχείων. Κι επομένως η διατήρηση, αλλά και η αύξηση αυτών των περιουσιών εξαρτάται από την δυναμική των χρηματαγορών. Όσο περισσότεροι άυλοι τίτλοι και χρεωστικές απαιτήσεις συσσωρεύονται στις ήδη εκρηκτικά διογκωμένες αγορές χρήματος και πίστης, τόσο καλύτερα για τις μεγαλύτερες περιουσίες του πλανήτη.

Πόσες είναι αυτές; Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση με τίτλο World Wealth Report από την Cap Gemini και την RBC Wealth Management, ο αριθμός για το 2012 των πιο πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη με πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια προσωπική περιουσία ανήλθε στα 12 εκατομμύρια άτομα, δηλαδή μόλις το 0,017% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η συνολική αξία του πλούτου που κατέχουν αυτά τα άτομα ανερχόταν την ίδια χρονιά στα 46,2 τρις δολάρια. Αν σκεφτεί κανείς ότι το 2012 το παγκόσμιο ΑΕΠ, σύμφωνα με το ΔΝΤ, ήταν 71,7 τρις δολάρια, τότε οι περιουσίες των πιο πλούσιων ανθρώπων της ίδιας χρονιάς αντιστοιχούσαν στο 64,4% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Ποια είναι η σύνθεση αυτών των περιουσιών; Σύμφωνα με την έκθεση, το πρώτο τρίμηνο του 2013 οι περιουσίες των πιο πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη αποτελούνταν κατά 28,2% μετρητά και καταθέσεις, 26,1% μετοχές, 20,0% γη και ακίνητα, 15,7 επενδύσεις σταθερού εισοδήματος (κυρίως ομόλογα κρατικά και επιχειρήσεων) και 10,1% από εναλλακτικές επενδύσεις (δομημένα προϊόντα, hedge funds, παράγωγα, FOREX, εμπορεύματα, ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια). Το 2007 οι περιουσίες των πιο πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη ανέρχονταν συνολικά σε αξία στα 40,7 τρις δολάρια, εκ των οποίων το 33% ήταν μετοχές, το 27% επενδύσεις σταθερού εισοδήματος, το 17% μετρητά και καταθέσεις, το 14% σε γη και ακίνητα, ενώ το 9% σε εναλλακτικές επενδύσεις.  

Το 2007 εκτιμούσε η τότε έκθεση ότι, με βάση τους ρυθμούς επέκτασης της διεθνούς χρηματαγοράς, οι περιουσίες των πιο πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη θα έφταναν αισίως το 2012 στα 59,1 τρις δολάρια συνολική αξία. Το κραχ του 2008 τίναξε στον αέρα την πρόβλεψη εκείνη και σήμερα εκτιμάται ότι αν επιτευχθεί μια μέση ετήσια αύξηση της τάξης του 6,5% οι περιουσίες αυτές θα φτάσουν σε συνολική αξία το 2015 στα 55,8 τρις δολάρια. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν εξαρτάται τόσο από την επέκταση της πραγματικής οικονομίας, ούτε του ΑΕΠ. Ούτε καν από την παραδοσιακή κερδοφορία των επιχειρήσεων. Εξαρτάται πρωτίστως από τον ρυθμό επέκτασης της χρηματαγοράς, από τον ρυθμό αύξησης των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Και κυρίως από την παραπέρα διόγκωση των χρεωστικών απαιτήσεων σε βάρος κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Συνεπώς από την ακόμη μεγαλύτερη διόγκωση των επενδυτικών κεφαλαίων και των μεγάλων διεθνών τραπεζών.

Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ

Δεύτερο, από τον υδροκεφαλισμό των διεθνών χρηματαγορών εξαρτάται και η διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίου, η οποία περιλαμβάνει τον δανεισμό, τις άμεσες ξένες επενδύσεις και τις αγορές μετοχών και ομολόγων άλλων χωρών. Η διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίου αποτελεί την βασική κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης και του ανοίγματος των οικονομιών παγκόσμια στις δυνάμεις της διεθνούς αγοράς. Από 0,5 τρις δολάρια το 1980, ήτοι το 4% του παγκόσμιου ΑΕΠ, έφτασε έως το 2000 στα 4,9 τρις δολάρια, ήτοι στο 13% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 2007 κορυφώθηκε στα 11,8 τρις δολάρια, ήτοι στο 20% του παγκόσμιου ΑΕΠ, για να πέσει την επόμενη χρονιά στα 2,2 τρις δολάρια και το 2009 στα 1,7 τρις δολάρια. Το 2010 ανάκαμψε στα 6,1 τρις δολάρια για να πέσει στα επόμενα δυο χρόνια στα 5,3 τρις δολάρια το 2011, δηλαδή στο 8% του παγκόσμιου ΑΕΠ και στα 4,6 τρις δολάρια το 2012, ήτοι στο 6% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Συνολική πτώση από την εποχή της κορύφωσης το 2007 της τάξης άνω του 60%.

Η δημιουργία της νομισματικής ένωσης και του κοινού νομίσματος διευκόλυνε όσο δεν έπαιρνε το άνοιγμα των οικονομιών στην χρηματιστική παγκοσμιοποίηση. Κύριος μοχλός τα διασυνοριακά δάνεια που στην ευρωζώνη αυξήθηκαν κατά 19% την περίοδο 2000-07. Ποσοστό ρεκόρ παγκόσμια. Μεγάλος κερδισμένος το ευρωπαϊκό τραπεζικό καρτέλ με επικεφαλής την ΕΚΤ, το οποίο επεκτάθηκε με πρωτοφανείς ρυθμούς τόσο εντός της ευρωζώνης, όσο και εκτός, διαμέσου κυρίως του διατραπεζικού δανεισμού, τον απευθείας δανεισμό σε ξένους δανειολήπτες και της αγοράς ξένων ομολόγων και μετοχών. Η συνολική αξία των διασυνοριακών απαιτήσεων σε εκκρεμότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών ανήλθε από 8,1 τρις δολάρια το 2000 σε 20,7 τρις δολάρια το 2007.

Αν σκεφτεί κανείς ότι το ΑΕΠ ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2007 ανερχόταν σε 15,7 τρις δολάρια από 10,6 τρις δολάρια το 2000, αντιλαμβάνεται κανείς τις διαστάσεις επέκτασης του ευρωπαϊκού τραπεζικού καρτέλ. Έως το 2007 οι Ευρωπαϊκές τράπεζες κατείχαν το 74% του συνόλου όλων των διασυνοριακών τραπεζικών απαιτήσεων που προέρχονταν από τις ανεπτυγμένες οικονομίες. Το τσουνάμι αυτό τραπεζικής επέκτασης διευκόλυνε την επέκταση των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρηματικών ομίλων και επενδυτών. Οι ετήσιες άμεσες ξένες επενδύσεις από Ευρωπαίους επενδυτές αυξήθηκαν από 1,1 τρις δολάρια το 2000 στα 1,6 τρις δολάρια το 2007, ενώ οι διασυνοριακές επενδύσεις χαρτοφυλακίου (ομόλογα και μετοχές) αυξήθηκαν από 1,2 σε 1,4 τρις δολάρια την ίδια περίοδο. Το 60% αυτών των επενδύσεων ήταν ενδοευρωπαϊκές.

ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ Η ΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ

Η Γερμανία απέσπασε την μερίδα του λέοντος. Χάρις κυρίως στην ευρωζώνη μετατράπηκε σε μια από τις κυρίαρχες οικονομίες στην εξαγωγή κεφαλαίου στην Ευρώπη και παγκόσμια. Από 3,3% του ΑΕΠ της που ήταν το 2000 η καθαρή διεθνής επενδυτική θέση της Γερμανίας, εκτινάχθηκε στο 26,5% το 2007 για να φτάσει το 2012 στο 40,4%. Δηλαδή το 2012 η Γερμανία εξήγαγε σε καθαρή βάση (δηλαδή μείον το κεφάλαιο που εισήχθη στην Γερμανία) κεφάλαιο αξίας κοντά στο 1,1 τρις ευρώ. Περί τα 100 δις λιγότερο απ’ όσο εισήγαγε καθαρά το σύνολο των χωρών της ευρωζώνης την ίδια χρονιά.

Το 2001 η Γερμανία αντιπροσώπευε λιγότερο από το 2,4% του συνολικού εξαγόμενου κεφαλαίου παγκόσμια. Την επόμενη ακριβώς χρονιά η Γερμανία ανεβαίνει ορμητικά στο 9,2% του συνολικού εξαγόμενου κεφαλαίου παγκόσμια και κατακτά την 2η θέση ανάμεσα στις χώρες καθαρής εξαγωγής κεφαλαίου με πρώτη την Ιαπωνία (20,9%). Το 2007 η Γερμανία κατείχε το 14,5% της παγκόσμιας εξαγωγής κεφαλαίου με πρώτη αυτή την φορά την Κίνα (21,3%) και τρίτη την Ιαπωνία (12,1%). Το 2012 η Γερμανία κατείχε το 14,8% της παγκόσμιας εξαγωγής κεφαλαίου και ήταν πρώτη ανάμεσα στις χώρες που εξήγαν κεφάλαιο στην παγκόσμια οικονομία με δεύτερη την Κίνα (13,3%).    

Ο αγώνας της Γερμανίας είναι να κρατήσει πάση θυσία αυτή την δεσπόζουσα θέση στην εξαγωγή κεφαλαίου παγκόσμια. Ωστόσο, η εξαγωγική δυναμική της Γερμανίας εξαρτάται πρώτα και κύρια από το όλο και μεγαλύτερο άνοιγμα των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης ως οικονομίες καθαρής υποδοχής κεφαλαίου. Έστω κι αν χρειαστεί να τους επιβληθεί με την πιο απροκάλυπτη βία, καθώς η διασυνοριακή επέκταση του τραπεζικού καρτέλ που το εξασφάλιζε μέχρι πριν 2-3 χρόνια έχει υποστεί καθίζηση. Από το τέλος του 2007 οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν μειώσει τον διασυνοριακό δανεισμό και τις άλλες απαιτήσεις τους κατά 3,7 τρις δολάρια, εκ των οποίων τα 2,8 τρις δολάρια προέρχονται από ενδοευρωπαϊκές απαιτήσεις. Το 50% περίπου αυτής της μείωσης προέρχεται από τον διασυνοριακό διατραπεζικό δανεισμό. Το υπόλοιπο αποδίδεται σε πωλήσεις επιχειρηματικών και κρατικών ομολόγων, καθώς και μετοχών άλλων χωρών.

Προκειμένου να διασωθεί το τραπεζικό καρτέλ της ευρωζώνης οι κυβερνήσεις, η ΕΚΤ και τα επιτελεία του ευρώ έστησαν ολόκληρο μηχανισμό με στόχο να αντισταθμίσουν την χασούρα των τραπεζών. Οι ενισχύσεις που εισέπραξε και εξακολουθεί να εισπράττει το τραπεζικό καρτέλ της ευρωζώνης, το βοήθησε να αντισταθμίσει την πτώση στις διασυνοριακές απαιτήσεις του με την αύξηση της πιστωτικής εκμετάλλευσης της εγχώριας αγοράς. Έτσι ο εγχώριος δανεισμός και οι αγορές εγχώριων ομολόγων στην ευρωζώνη αυξήθηκαν κατά 3,8 τρις δολάρια από τα τέλη του 2007. Το αποτέλεσμα ήταν σε 11 από τις 17 χώρες της ευρωζώνης τα ενεργητικά των τραπεζών να αυξηθούν αντί να συρρικνωθούν.

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Αυτή είναι η πραγματικότητα της κρίσης στην ευρωζώνη και όχι η διαπλοκή των τεσσάρων κρίσεων που μας επικαλούνται οι επιφανείς οικονομολόγοι. Επομένως, το πρώτο και βασικό ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι το εξής: Είναι βιώσιμο αυτό το «μοντέλο» χρηματοπιστωτικής επέκτασης με τους τραπεζικούς κολοσσούς από την σκοπιά της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας; Ούτε κατά διάνοια. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να συνεχιστεί αυτή η χρηματιστική επέκταση και μάλιστα με όρους νομισματικής ένωσης που μας έχει οδηγήσει στην κρίση που βιώνει με πρωτοφανή τρόπο κάθε λαϊκό νοικοκυριό; Γιατί θα πρέπει να ενισχυθούν οι τράπεζες με ρευστότητα και ανακεφαλαιοποιήσεις, αντί να τις αφήσουμε να χρεοκοπήσουν προκειμένου να «κουρευτεί» δραστικά η εκτρωματική διόγκωση της χρηματαγοράς που σαν ένα τεράστιο καρκίνωμα παρασιτεί πάνω στην πραγματική οικονομία;

Ο λόγος είναι απλός και δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την κρίση, ούτε με την ανάκαμψη. Όπως κι αν την βλέπει κανείς. Η λογική που προτάσσει την ενίσχυση και τη διάσωση της χρηματαγοράς και των τερατογεννέσεών της έχει σαν αφετηρία την διασφάλιση των συμφερόντων των μεγάλων περιουσιών. Κι όντως. Αν αφεθούν οι διεθνείς τράπεζες και οι χρηματαγορές να πέσουν, να χρεοκοπήσουν, προκειμένου να ανοικοδομηθούν από την αρχή, από μηδενικής βάσης και μάλιστα με όρους εγχώριων αναγκών κάθε μιας εθνικής οικονομίας, τότε θα συντριβούν οι μεγάλες περιουσίες και θα καταρρεύσει η χρηματιστική αρχιτεκτονική της παγκοσμιοποίησης που εξασφαλίζει την εσαεί μεγέθυνσή τους. Βέβαια, σε μια τέτοια περίπτωση η ζωντανή εργασία και το προϊόν που παράγει θα απαλλαχθεί από το καθεστώς δουλοπαροικίας χρέους που της επιβάλλουν οι διεθνείς χρηματαγορές κι έτσι οι εργαζόμενοι θα μπορούν να διεκδικήσουν καλύτερους όρους ζωής και εργασίας, ενώ η οικονομία θα ανασάνει.

Τι έρχονται λοιπόν και προτείνουν οι επιφανείς οικονομολόγοι; «Ούτε μία, ούτε δύο αλλά τέσσερις νέες προτάσεις για την επίλυση της κρίσης στην Ευρωζώνη,» όπως μας πληροφορούν οι δημοσιογράφοι της πλάκας, ή της διατεταγμένης υπηρεσίας.

Η πρώτη πρόταση αναφέρει ότι «οι τράπεζες οι οποίες έχουν ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης από το ESM να απευθύνονται απευθείας Ταμείο, αντί να υποχρεώνεται η κάθε κυβέρνηση να δανείζεται για λογαριασμό της τράπεζας.» Εδώ μένει κανείς άναυδος. Δεν ξέρουν οι επιφανείς οικονομολόγοι ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας δανείζει με εγγύηση των κρατών της ευρωζώνης, δηλαδή με εγγύηση των ευρωπαίων φορολογουμένων; Δεν ξέρουν ότι κάθε δανεισμός από τον ESM συνοδεύεται αναγκαστικά με μνημόνιο εφαρμοζόμενης πολιτικής, είτε πρόκειται για δανεισμό ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών, ή απευθείας κάποιου κράτους-μέλους; Δεν ξέρουν, ή το κάνουν γαργάρα;

Επίσης, επισημαίνουν οι επιφανείς οικονομολόγοι ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παραιτούνται από την εποπτεία και την επίλυση των παθογενειών μιας προβληματικής τράπεζας, με αποτέλεσμα οι μετοχές να περάσουν στο ESM και την ΕΚΤ. Κι έτσι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μπορεί να ασκηθεί έλεγχος στις ατασθαλίες, τις απάτες και τις λοβιτούρες των τραπεζιτών. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι οι ομότιμοί τους στον ESM και την ΕΚΤ θα ασκήσουν πραγματικό έλεγχο. Με την κάλυψη των θεσμικών οργάνων της ευρωζώνης θα μπορέσει να συγκαλυφθεί η λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού χρήματος από τις τράπεζες, αλλά και τις χρηματαγορές, για να μείνουν μόνο τα τραπεζικά χρέη και οι μαύρες τρύπες που θα πρέπει να εγγυηθούν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, δηλαδή οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Αυτό το νόημα έχει και η Τραπεζική Ένωση που μεθοδεύεται από την ευρωζώνη.

Οι πιο κερδισμένοι απ’ όλους θα είναι οι κερδοσκόποι ομολόγων και συναλλάγματος. Όπως ο Σόρος. Γιατί; Διότι πολύ απλά θα έχουν καταφέρει να κερδοσκοπήσουν με τον δανεισμό της ευρωζώνης υπό την εγγύηση όχι καθενός ξεχωριστά από τα κράτη μέλη, αλλά όλων των κρατών μελών μαζί. Το πιο τρελό τους όνειρο βγαίνει αληθινό. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να τους κάνει κανείς μετά το β(ευ)ρωομόλογο.

Η δεύτερη πρόταση αναφέρει ότι «η συνθήκη του Μάαστριχτ, επιτρέπει σε κάθε μέλος-κράτος της Ε.Ε. να εξυπηρετεί εθνικό χρέος μέχρι το 60% του Α.Ε.Π.. Από την αρχή της κρίσης το 2008, τα περισσότερα μέλη της Ευρωζώνης έχουν ξεπεράσει αυτό το όριο. Προτείνουμε να δώσει η ΕΚΤ στα κράτη-μέλη την ευκαιρία να μετατρέψουν το χρέος τους με την σύμβαση του Μάαστριχτ, ενώ τα εθνικά μερίδια από το χρέος που θα μετατραπεί, θα συνεχίσουν να εξυπηρετούνται από το κάθε κράτος μέλος». Η πρόταση αυτή όχι μόνο δεν μειώνει το χρέος του κράτους οφειλέτη, αλλά μετατρέπει την ΕΚΤ σε εγγυητή της πληρωμής του έναντι των δανειστών. Υπάρχει κάποια καλύτερη πρόταση για τους κερδοσκόπους που θέλουν να παίξουν παιχνίδια με τα υποτιμημένα κρατικά ομολόγα της ευρωζώνης; Και μάλιστα υπό την εγγύηση της ΕΚΤ.

Η τρίτη πρόταση κάνει λόγο για ένα νέο επενδυτικό πρόγραμμα με το οποίο θα καταπολεμηθεί δήθεν η ύφεση. «Η Ε.Ε. έχει ήδη μια στρατηγική ανάκαμψης και επαναφοράς στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης για το 2020, το οποίο στην ουσία έχει «συρρικνωθεί» από την λιτότητα. Προτείνουμε να ξεκινήσει η Ε.Ε. ένα νέο επενδυτικό πρόγραμμα για να καταπολεμηθεί η ύφεση, να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα και να ολοκληρωθούν οι δεσμεύσεις της Συνθήκης της Ρώμης, για την αναβάθμιση του επίπεδου ζωής.»

Στην πραγματικότητα προτείνουν την επανεκκίνηση του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Ανάκαμψης για το 2020, το οποίο σκόνταψε όχι στην λιτότητα, όπως λένε οι επιφανείς οικονομολόγοι, αλλά στην κατάρρευση της διασυνοριακής ροής κεφαλαίου εντός της ευρωζώνης και εκτός. Να μην ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα στην ουσία του προωθείται με τα μνημόνια και το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που έχει τεθεί ήδη σε ισχύ και στερεί ακόμη και την σύνταξη του προϋπολογισμού από τις αρμοδιότητες των κρατών μελών.

Η τέταρτη πρόταση αφορά τη δημιουργία ενός «εκτάκτου προγράμματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το οποίο θα εγγυηθεί την πρόσβαση στη διατροφή και στις βασικές ενεργειακές ανάγκες όλων των Ευρωπαίων, μέσω της δημιουργίας μιας Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Τροφίμων, και θα ακολουθεί το μοντέλο του αντίστοιχου προγράμματος των ΗΠΑ και ένα Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ελάχιστης Ενέργειας. Αυτά τα προγράμματα θα χρηματοδοτηθούν από την Κομισιόν». Με άλλα λόγια η κρίση της κοινωνίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με προγράμματα φιλανθρωπίας και κουπόνια σίτισης. Και μάλιστα για τους αναξιοπαθούντες. Μάλιστα η πρότασή τους προβλέπει χρηματοδότηση από την κομισιόν, αλλά δεν κάνει λόγο ούτε καν για την αποκατάσταση των κρατικών συστημάτων κοινωνικής μέριμνας και πρόνοιας που σφαγιάζονται από την ευρωζώνη.

Βλέπετε οι μεγάλοι κερδοσκόποι διεθνώς έχουν ανακαλύψει ότι η φιλανθρωπία είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στον κόσμο. Ιδίως για τα επόμενα χρόνια, όπου η καταστροφή της κοινωνίας θα γενικευτεί προκειμένου να στηριχθούν οι τράπεζες και οι χρηματαγορές. Κι έτσι το μόνο που χρειάζονται είναι επιφανείς οικονομολόγους που, γεμάτοι ηθική αγανάκτηση, να προτείνουν χρηματοδοτούμενα προγράμματα φιλανθρωπίας προς εκμετάλλευση των ιδιωτικών κυκλωμάτων φιλανθρωπίας και φυσικά των γνωστών και μη εξαιρετέων ΜΚΟ, που συνήθως αποτελούν το alter ego των πιο μεγάλων και των πιο αδίστακτων κερδοσκόπων παγκοσμίως. Βλέπε πάλι Σόρος. 

Η πρόταση αυτή χαρακτηρίζει το ήθος, το επίπεδο και τον χαρακτήρα εκείνων που την προτείνουν. Λίγο ακόμη και θα κλείνουν τους αναξιοπαθούντες σε ευρωπαϊκά εργασιακά κάτεργα, όπως τα βρετανικά workhouses της εποχής του Ντίκενς, ή τα άσυλα για απόρους που λειτουργούν κατά χιλιάδες στις ΗΠΑ και φροντίζουν να διαχειρίζονται και να στιγματίζουν τα εκατομμύρια των δικαιούχων τους ως φύσει και θέσει απόβλητα της ζωής. Αλλά μην ανησυχείτε. Αυτή την φορά θα έχουν λευκούς τοίχους – όπως τα ψυχιατρεία – μεγάλες τηλεοράσεις και ιντερνέτ για να χαζεύουν οι έγκλειστοι ωφελούμενοι τους επιφανείς οικονομολόγους να εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για την πρωτοφανή κοινωνική κρίση. Αληθινά, άξιος ο μισθός τους!

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 21/7/2013

ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΒΡΕ ΚΑΤΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ​! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ. ΙΣΩΣ ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Η ΣΠΟΥΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙΣ , ΕΑΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ( ή μάλλον μηδαμινό ) ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ....! ! !
ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΕΥΒΟΙΑ: Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΞΗΓΑΓΕ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΑ ΣΕ 150 ΧΩΡΕΣ ΑΝΑ TΟΝ ΚΟΣΜΟ.. Η ΕΥΒΟΙΑ (ΕΥ + ΒΙΟΣ = ΣΩΣΤΟΣ ΒΙΟΣ) ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΒΩΞΙΤΗ (ΟΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ) ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ...ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ...
ΚΑΙ Η ΕΥΒΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ... Η ΟΜΑΔΑ ΚΑΤΡΑΚΗ (ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΣΟΒΙΟΥ), ΕΙΧΕ ΩΣ ΕΡΓΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΥΚΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ, ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΩΝ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΟΣΜΙΟ... 60.000 ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑΡΙΟ...
ΤΟ ΚΟΙΤΑΣΜΑ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΜΙΑ (ΔΕΣ ΚΑΤΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ) ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΗ ...ΛΗΜΝΟ, Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ (ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΟΥΝ) "ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ" ..... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ" ΓΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ............ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΜΠΙΝΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (ΤΗΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΓΙΑ ΠΑΡΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ...) ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ (ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΓΙΑ...ΑΠΟΘΗΚΕΣ.... ΝΤΙΚ ΤΣΕΙΝΙ ΠΕΣ ΑΛΕΥΡΙ ...) ΚΛΠ. ΚΛΠ.......... ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ............ ΤΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ....Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...
Τον Φεβρουάριο του 1998 έφτασε στην δημοσιότητα έρευνα που αφορούσε την μεγαλύτερη συγκέντρωση ραδονίου στον Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα στο χωριό Νεράιδα Θεσπρωτίας. Η μέτρηση ήταν 9550 Μπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο και με όριο επιφυλακής τα 150 ! Παρόμοιες υψηλές μετρήσεις είχαμε και στις περιοχές Σερρών, Θεσσαλονίκης, Μύκονου, Καβάλας, Ικαρίας, Λέσβου, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Νιγρίτα, Σουρωτή (1), κλπ. Το ραδόνιο είναι φυσικό ραδιενεργό στοιχείο και για όσους γνωρίζουν, αποτελεί ένδειξη για την ύπαρξη στο υπέδαφος των άνω τουλάχιστον περιοχών ΟΥΡΑΝΙΟΥ.
Στο όρος Παγγαίο στην Καβάλα επίσης υπάρχει ήδη έντονο ενδιαφέρον από ξένο επενδυτή για την εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων χρυσού. Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής ήδη έχει ξεκινήσει η εκμετάλλευση του εκεί υπεδάφους από την TVX Gold του George Soros, η οποία περιέχει αρκετό χρυσό, αλλά και ουράνιο !!!. Εμείς ερωτάμε.... ΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ;
Μία απόρρητη έκθεση που ήρθε στο φως με δημοσίευμα της εφημερίδας «Επενδυτής» στις
23/2/96, αναφέρει για τα αποτελέσματα των μετρήσεων του ΙΓΜΕ. Γύρω στο
ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δραχμών εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων
ουρανίου και άλλων σπανίων
μετάλλων για δορυφόρους και πυραύλους..
Το κείμενο της έρευνας υπογράφεται από επτά διακεκριμένους Έλληνες
επιστήμονες και κάνει
λόγο για κοίτασμα ουρανίου που περιέχει 300 εκατομμύρια τόνους με
συμπύκνωμα ουρανίου
16%, καθώς και σπάνια άλλα ορυκτά όπως ρουτίλιο, λουτέσιο και
λανθάνιο, που έχουνε
εξαιρετικά ειδικές χρήσεις στην κατασκευή πυραυλικών συστημάτων.
Αναφέρεται ΜΟΝΟΝ για την περιοχή του όρους Σύμβολο του νομού Καβάλας.
Αποτελεί ένα
από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου ΔΙΕΘΝΩΣ.
Η αξία του εμπλουτισμένου ουρανίου 235 στην διεθνή αγορά (το 1998)
ήταν 20.000 δολάρια
το γραμμάριο!.
Βάσει των παραπάνω, με κάθε επιφύλαξη και σύμφωνα με υπολογισμούς από
τα παραπάνω,
εμπεριέχονται 48 εκατ. Τόνοι ουρανίου προς 20δις δολάρια ο τόνος δηλ. συνολικά
$ 960.000.000.000.000.000 (τα μηδενικά είναι σωστά και είναι): 960
τετράκις εκατομμύρια δολ.!!!!
ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ $ 96.000.000.000 Διαβάστε το δυνατά (96
δισεκ. δολ.!!!!
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΙΟ... ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ....
Να γιατί θέλουν λοιπόν τη Μακεδονία.....
ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΛΟΙ....
ΠΗΓΗ: G. PAP.

Στοματικό διάλυμα με δυόσμο!

Για περιποιημένα δόντια και ούλα, πρέπει να καταπολεμήσετε τα βακτήρια που αναπτύσσονται στη στοματική κοιλότητα. Αν όμως δε θέλετε (και καλά κάνετε) να χρησιμοποιείτε στοματικά διαλύματα αγνώστων συστατικών που κυκλοφορούν στην αγορά, σας προτείνουμε να φτιάξετε μόνη σας στο σπίτι με απλά και φυσικά υλικά ένα στοματικό διάλυμα με βάση τον δυόσμο για φρέσκια αναπνοή.
υγιή και
Υλικά που θα χρειαστείτε:
2 κουταλιές της σούπας μαϊντανό
2 κουταλιές της σούπας δυόσμο
1 φλιτζάνι νερό
1 κουταλιά της σούπας βότκα
Τρόπος παρασκευής και χρήσης:
Αναμείξτε όλα τα υλικά στο μπλέντερ για δύο λεπτά. Σουρώστε το υγρό και τοποθετήστε το σε ένα καθαρό γυάλινο μπουκαλάκι. Χρησιμοποιήστε το όπως τα στοματικά διαλύματα του εμπορίου, πρωί και βράδυ αφού πλύνετε τα δόντια σας, βάλτε 3 κουταλιές της σούπας σε ένα ποτήρι και με αυτή την ποσότητα κάντε στοματικές πλύσεις για περίπου 30 δευτερόλεπτα.΄

Ενας συγχρονος ΛΕΩΝΙΔΑΣ.....Δυστυχως ειναι Ισλανδος...

Αυτοί χτύπησαν το euro και κατ΄επέκταση την Ελλάδα

Οι Μελέτες τους και οι «προσομοιώσεις» τους, κατέληξαν να επιλεγεί ως καλύτερος στόχος για την τελική επίθεση κατά του Ευρώ, η Ελλάδα.

Το πρώτο εργαλείο ήταν τα «Ασφάλιστρα Κινδύνου (CDS) που ενώ σχεδιάστηκε για την ασφάλεια των ομολόγων, εντούτοις χρησιμοποιήθηκε ανεξέλεγκτα και χωρίς εποπτικό μηχανισμό, να λειτουργούν και ως Επενδυτικά χαρτιά. Υποτίθεται ότι τα CDS διασφαλίζουν τους κατόχους ομολόγων έναντι της χρεοκοπίας του εκδότη τους! Οι φίλοι μας, όμως, που έψαχναν πυρετωδώς για νέα παιγνίδια, σκέφτηκαν να μετατρέψουν και τα CDS σε επενδυτικά χαρτιά, η τιμή των οποίων θα κυμαίνονταν ανάλογα με τη ζήτησή τους! Έτσι, ο οποιοσδήποτε Επενδυτής, μπορούσε να έχει στη διάθεσή τους τα συγκεκριμένα Ασφαλιστήρια και να τα διακινεί στην Αγορά των Επενδυτικών χαρτιών και να κερδίζει από τις διακυμάνσεις της τιμής τους! Κάποτε έγραψε κάποιος, ότι όταν ένας έχει στην κατοχή του CDS, χωρίς να είναι κάτοχος ομολόγων, είναι σαν να επιτρέπουν οι Τράπεζες που δίνουν δάνεια, να αγοράζουν τα ασφαλιστήρια των κατοικιών όσοι δεν έχουν σχέση με το εκάστοτε σπίτι!

Δηλαδή, φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί, αν πάρετε ένα στεγαστικό δάνειο , και ο γείτονας σας, μπορεί να αγοράζει και να πουλά το Ασφαλιστήριο του σπιτιού που αγοράσατε. Κάποια στιγμή, όταν η Αξία του Ασφαλιστήριου πάει στα ύψη, λόγω της συνεχούς διακίνησής του από χέρι σε χέρι, τότε, τι πιο φυσικό, να βάλει φωτιά στο σπίτι σας προκειμένου να εισπράξει την προσαυξημένη Αξία του που δεν είχε καμία σχέση με την αρχική του Αξία!

Ο στόχος είναι πάντα: Εύκολα τεράστια Κέρδη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες!

Η κίνηση αυτή καταστρατηγεί το «Ασφαλιστικό Συμφέρον» που πρέπει πάντα να υπάρχει στη σύναψη ενός Ασφαλιστηρίου. Είναι σαν να μπορείς να Ασφαλίζεις τη ζωή δέκα-δέκα Πακιστανών με συμβόλαια των 10.000 ευρώ και στη συνέχεια να τους καθαρίζεις όλους μαζί…για οικονομία για να εισπράττεις το Ασφάλισμα!

Χρονικά, η κρίση είχε αρχίσει να σχεδιάζεται, πριν καν τυπωθεί το πρώτο χαρτονόμισμα του Ευρώ. Στην Ελλάδα η Goldman Sachs είχε αλώσει το κράτος από τους πρώτους μήνεςδιακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και μεγαλούργησε επί ημερών Γιάννου Παπαντωνίου!

Σταχυολογούμε χρονικά, μερικές κινήσεις των «Εργαλείων» αυτών στην Ελλάδα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον ρόλο τους καλύτερα:

2000: Η Goldman Sachs εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΡΙΑΔΝΗ το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πρόγραμμα Xρηματιστηριακής Δανειοδότησης που παρουσιαζόταν ως … πώληση, ώστε να ικανοποιηθούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ και να πανηγυρίζει η κυβέρνηση Σημίτη!

2002: Η Goldman Sachs εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΙΟΛΟΣ, με αντάλλαγμα την παραχώρηση δικαιωμάτων χρήσης αεροδρομίων και τυχερών παιχνιδιών.

2005: Η Goldman Sachs πουλάει αυτό το χρηματιστηριακό «προϊόν» στην Εθνική Τράπεζα, η οποία το κράτησε μέχρι το 2008.

Με τη βοήθεια της Goldman Sachs ιδρύεται η εταιρεία ΤΙΤΛΟΣ στην οποία μεταφέρεται το «προϊόν».

Η Εθνική Τράπεζα εξασφαλίζει τα ομόλογα της εταιρείας ΤΙΤΛΟΣ και τα παραχωρεί στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (ΚΤΕ), παίρνοντας δανειακά κεφάλαια.

2009 (Οκτώβριος): Έρχεται στην Ελλάδα κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs και προτείνει τη χρήση ενός νέου χρηματιστηριακού «προϊόντος» για την κάλυψη των αναγκών της χώρας για το 2009 και 2010. Η πρόταση δεν βρήκε ανταπόκριση.

Λίγες μέρες αργότερα: ο οίκος Fitch υποβαθμίζει την Ελλάδα, από Α σε Α-.

Σημειώνεται πτώση της μετοχής της ΕΤΕ στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.

2009 (αρχές Νοεμβρίου): Έρχεται στην Ελλάδα δεύτερο κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs για να μεταπείσει τους Έλληνες ιθύνοντες.

● Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων:

Στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.: οι τιμές της μετοχής της ΕΤΕ αυξάνονται. Στο Χρηματιστήριο Αθηνών: σημειώνεται άνοδος, και oι πιέσεις στην αγορά ομολόγων και CDS σταματούν.

● Μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων,

Στο Χρηματιστήριο Ν.Υ.:

(α) Σημειώνονται αθρόες πωλήσεις μετοχών της Εθνικής και στο ΧΑ μετοχών όλου του τραπεζικού τομέα, Εθνική, Alpha, Eurobank, κ.α.

(β) Οι τιμές των ελληνικών ομολόγων πέφτουν.

(γ) Τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται.

2009 (12 Δεκεμβρίου): Ο οίκος Fitch ανακοινώνει νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας (στην κατηγορία ΒΒΒ+), πετώντας την έξω από την αγορά ομολόγων.

2009 (μέσα Δεκεμβρίου): Οι οίκοι Moodyʼs και S&P μπαίνουν στο παιχνίδι, υποβαθμίζουν κι αυτοί την Ελλάδα, προκαλώντας γενικό ξεπούλημα των ομολόγων της και απογείωση του κόστους δανεισμού της.

2010 (Απρίλιος): Ο οίκος Fitch υποβαθμίζει ξανά την Ελλάδα (σε ΒΒΒ-) σηματοδοτώντας και τυπικά την χρηματοπιστωτική πτώχευση της Ελλάδας και εκεί αρχίζει να γίνεται ορατό στους Ελληνες το δράμα που θα ζήσουν.

Ποιοι είναι όμως πίσω από τις αοριστολογίες των δημοσιογράφων που αποκαλούν τον εχθρό μας ως … αγορές

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2013/07/euro.html#ixzz2Z0y6i0FC
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Σ.Υ.Γ.Κ.Λ.Ο.Ν.Ι.Σ.Τ.Ι.Κ.Ο !!!!!!!!!!!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=SY8m6OJbn5k&feature=player_detailpage

ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ( του Corneliu Zelea Codreanu)

Η ΣΙΔΗΡΑ ΦΡΟΥΡΑ

«Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η κατάκτηση της εξουσίας με οποιοδήποτε τίμημα, αλλά πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, ένας νέος άνθρωπος, ένας άνθρωπος για τον οποίο ο χριστιανισμός βιώνεται υπεύθυνα, δηλαδή με τραγικό και ασκητικό τρόπο. Εάν, όπως λέγεται, ο εθνικοσοσιαλισμός βασίζεται πάνω στο έθνος και ο φασισμός πάνω στο κράτος, τότε το κίνημα των Λεγεωνάριων έχει το δικαίωμα να αξιώνει να είναι ο μοναδικός χριστιανικός μυστικισμός που μπορεί να καθοδηγήσει τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μία χριστιανική επανάσταση, μία πνευματική επανάσταση, ασκητική και ΑΝΔΡΕΙΑ που δεν έχει ειδωθεί ποτέ πριν στην ευρωπαϊκή ιστορία.». Με αυτές τις φράσεις, ο μεγάλος θρησκειολόγος και Λεγεωνάριος Mircea Eliade, περιέγραψε τους στόχους του κινήματος των Ρουμάνων Λεγεωνάριων της Σιδηράς Φρουράς και κατόπιν της Λεγεώνας του Αρχάγγελου Μιχαήλ, που ιδρύθηκε από τον Corneliu Zelea Codreanu το 1927. Η βαθιά πολιτική σκέψη αυτού του Ρουμάνου ηγέτη αξίζει να μελετηθεί από τους Έλληνες,διότι είναι αυθεντικά Παραδοσιακή και απαλλαγμένη από τις επιδράσεις της νεωτερικότητας.

                                                                                                                                             

Μετάφραση-επιμέλεια  Ελευθέριος Αναστασιάδης

«Θέλω, στις σελίδες που ακολουθούν, να αναπτύξω μερικές παρατηρήσεις βγαλμένες από την καθημερινή εμπειρία, με τρόπο που αυτές μπορούν να γίνουν κατανοητές από οποιοδήποτε νέο και εργάτη Λεγεωνάριο.
1. Η δημοκρατία σπάει την ενότητα του Ρουμανικού έθνους, χωρίζοντας το σε κόμματα, απειλώντας το και εκθέτοντας το γεμάτο από διχόνοιες, εμπρός από το ενωμένο μπλοκ της εβραϊκής δύναμης , σε μία δύσκολη στιγμή της ιστορίας.Ακόμη και μόνον αυτό το ζήτημα είναι τόσο σοβαρό για την ύπαρξη μας, που αξίζει να  αποτελέσει έναν επαρκή λόγο για να αλλάξει αυτή η δημοκρατία με οποιοδήποτε καθεστώς που θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει την ενότητα, και κατά συνέπεια την Ζωή. Επειδή ο διαχωρισμός μας σημαίνει τον θάνατο.

2. Η δημοκρατία μεταμορφώνει τα εκατομμύρια των εβραίων σε Ρουμάνους πολίτες.Τους καθιστά ίσους με  τους Ρουμάνους αναγνωρίζοντας σε αυτούς τα ίδια δικαιώματα στο Κράτος.
Ισότητα; Πάνω σε ποια βάση; Εμείς είμαστε εδώ από χιλιάδες χρόνια, με το άροτρο και  τα όπλα, με την εργασία και με το αίμα μας. Από που η ισότητα με εκείνους που μόλις από 100, από 10,ή από 5 χρόνια είναι εδώ; Κατά συνέπεια, ούτε ισότητα στην εργασία, στην θυσία και στον αγώνα για την δημιουργία του κράτους, ούτε ισότητα στην ευθύνη για το μέλλον του. Ισότητα;
Όπως λέει  ένα παλαιό ρητό: Ισότητα σημαίνει να μεταχειρίζεσαι με διαφορετικό τρόπο διαφορετικά πράγματα. (Σημ. μεταφρ. : πολύ σοφό ρητό που ισχύει και για πολλά άλλα θέματα.) Πάνω σε ποια βάση οι εβραίοι απαιτούν ισοτιμία στην μεταχείριση και πολιτικά δικαιώματα ίδια με εκείνα των Ρουμάνων;

3. Η δημοκρατία είναι ανίκανη στην συνέχιση μιας προσπάθειας.       

4. Η δημοκρατία είναι στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Εξαιτίας του  συστήματος που κοστίζει  και  του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφορετικών ομάδων, η δημοκρατία απαιτεί να τροφοδοτείται με πολύ χρήμα.Ως φυσική συνέπεια, αυτή γίνεται σκλάβα του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου που, πληρώνοντας την, την υποδουλώνει. Με αυτό τον τρόπο η τύχη  ενός γένους εξαρτάται από  μία  κάστα  τραπεζιτών.                                               

Εκλογές, επιλογές και  κληρονομικότητα

Ο λαός δεν καθοδηγείται σύμφωνα με την θέληση του (δημοκρατία),ούτε σύμφωνα με την θέληση ενός ατόμου(δικτατορία), αλλά σύμφωνα με τους νόμους. Δεν πρόκειται για νόμους που εφευρέθηκαν από τους ανθρώπους: υπάρχουν κανόνες, φυσικοί νόμοι της ζωής, φυσικοί νόμοι του θανάτου. Οι νόμοι της ζωής και του θανάτου. Ένα έθνος πηγαίνει προς την ζωή ή πηγαίνει προς το θάνατο, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο σέβεται τον ένα ή τον άλλο από αυτούς τους νόμους.

Corneliu Zelea Codreanu

Μένει να καθορίσουμε ένα πράγμα: ποιος, σε ένα έθνος , μπορεί να κατανοήσει ή να διαισθανθεί αυτούς τους κανόνες; Ο λαός; Πιστεύω ότι απαιτούνται πολλά από αυτόν: Ο λαός δεν κατανοεί ούτε άλλους νόμους πιο απλούς. Εάν για να φτιαχτεί ψωμί χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικευμένος, εάν για να κατασκευάσεις παπούτσια, να κατασκευάσεις άροτρα, εάν θέλεις να ασχοληθείς με την γεωργία, να οδηγήσεις ένα τραμ, χρειάζεται ειδίκευση, για την πιο δύσκολη οδήγηση, εκείνη ενός έθνους, δεν χρειάζεται λοιπόν μία ειδίκευση; Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες  ικανότητες; Συμπέρασμα: ένας λαός δεν καθοδηγείται από μόνος του, αλλά δια μέσου μιας ομάδας αρίστων, δηλαδή εκείνη η κατηγορία των ανθρώπων γεννημένων από τα σπλάχνα του, που έχει ιδιαίτερες ικανότητες και ειδικεύσεις. Έτσι όπως οι μέλισσες  ανατρέφουν την «βασίλισσα» τους, με τον ίδιο τρόπο ένας λαός πρέπει να αναθρέψει τους αρίστους του. Και έτσι  επίσης, όταν αυτός ο λαός θα έχει προβλήματα, θα απευθυνθεί σε αυτούς, στους σοφούς του κράτους.

Ποιος  εκλέγει τους αρίστους; Ο λαός;

Για οποιαδήποτε «ιδέα» ή για οποιοδήποτε «υποψήφιο» για την κυβέρνηση , μπορεί να προμηθευτούν άνθρωποι, μπορεί να κερδηθούν ψήφοι . Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από την γνώση που ο λαός έχει για εκείνες τις «ιδέες», «νόμους» ή «υποψήφιους», αλλά από κάτι εντελώς διαφορετικό, από την μαεστρία των πολιτικών να ελκύουν την προτίμηση του λαού. Ο λαός είναι ιδιότροπος, ασταθής στις απόψεις. Από τον πόλεμο μέχρι σήμερα ο λαός υπήρξε κατά καιρούς φιλελεύθερος, εθνικιστικός, κλπ οδηγώντας κάθε παράταξη στον έβδομο ουρανό, αλλά  να την φτύσει μόλις μετά από ένα χρόνο, αναγνωρίζοντας με αυτό το λάθος του, το μπέρδεμα του, την ανικανότητα του. Το κριτήριο της επιλογής του είναι: «Να δοκιμάσουμε και άλλους!» Δηλαδή η επιλογή δεν γίνεται μετά από μελέτη και απόκτηση γνώσης, αλλά στην τύχη. Δύο αντίθετες ιδέες : η μία περιέχει αλήθεια η άλλη ψέμα. Αναζητείται η αλήθεια : η αλήθεια δεν μπορεί να είναι παρά μία. Τις βάζουμε σε ψηφοφορία : η μία συγκεντρώνει 10.000 ψήφους, η άλλη 10.050.
Είναι δυνατόν 50 ψήφοι περισσότερες ή λιγότερες να καθορίζουν την αλήθεια ή να την αρνούνται;
Η αλήθεια δεν εξαρτάται ούτε από την πλειοψηφία, ούτε από την μειοψηφία, αυτή έχει τους νόμους της και θριαμβεύει, όπως φάνηκε, ενάντια σε όλες τις πλειοψηφίες. Η εύρεση της αλήθειας δεν μπορεί να ανατεθεί στις πλειοψηφίες, έτσι όπως στη γεωμετρία το θεώρημα του Πυθαγόρα δεν μπορεί να υπόκειται στην ψήφο του λαού, ώστε αυτός να δεχτεί την αλήθεια του ή να την αρνηθεί. Όποιος μελέτησε για χρόνια τους νόμους που διέπουν την γεωργία, δεν πρέπει να ανατρέξει στην ψήφο ενός λαού, για να πειστεί, από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, για την αξία τους.

Μπορεί ο λαός να εκλέξει τους αρίστους του;

Μα τότε γιατί οι στρατιώτες δεν εκλέγουν το καλύτερο στρατηγό; Για να μπορεί να εκλέγει αυτή η συλλογική επιτροπή θα έπρεπε να γνωρίζει καλά:

Α) Τους νόμους της στρατηγικής, της τακτικής, της οργάνωσης κλπ.

Β) Σε ποιο βαθμό το Χ πρόσωπο είναι σύμφωνο όσον αφορά τις ικανότητες και την γνώση με αυτούς τους νόμους.

Χωρίς αυτές τις γνώσεις κανένας δεν μπορεί να εκλέγει. Ο λαός, εάν θέλει να εκλέγει τους αρίστους του, πρέπει αναμφίβολα και αναγκαστικά να γνωρίζει τους κατευθυντήριους νόμους του εθνικού οργανισμού και να γνωρίζει σε ποιο βαθμό οι ικανότητες των υποψηφίων συμφωνούν με αυτούς τους νόμους. Αλλά ο λαός  δεν μπορεί  να γνωρίζει ούτε αυτούς τους νόμους ούτε τους ανθρώπους. Να γιατί πιστεύουμε ότι οι άριστοι δεν μπορούν να εκλέγονται από τον λαό. Η απόπειρα εκλογής  αυτών των αρίστων , είναι σαν να έχουμε την απαίτηση να διαλέξουμε, με την ψηφοφορία και τις εκλογές, τους ποιητές ενός έθνους, τους συγγραφείς, τους τεχνικούς ή τους αθλητές. Έτσι η δημοκρατία, βασιζόμενη στην αρχή της εκλογής, εκλέγοντας η ίδια τους αρίστους της, κάνει ένα θεμελιώδες λάθος από το οποίο προέρχεται όλη η κατάσταση δυστυχίας, ανισορροπίας και μιζέριας των χωρών.(Σημ. μεταφρ.: Σαν να περιγράφει την τωρινή μας κατάσταση)
Βρισκόμαστε εδώ σε ένα κρίσιμο σημείο: γιατί από αυτό το λάθος συνυφασμένο με την  δημοκρατική αντίληψη προέρχονται, θα μπορούσαμε να πούμε, όλα τα άλλα λάθη.
Στην Ρουμανία, από τον πόλεμο και μετά, η δημοκρατία, με αυτό το εκλογικό σύστημα, δημιούργησε μία εθνική ελίτ από ρουμανο-εβραίους, που έχει ως βάση όχι τον ηρωισμό, ούτε την αγάπη για την γη ούτε την θυσία, αλλά την πώληση της χώρας, την ικανοποίηση του προσωπικού συμφέροντας, την μίζα, τον πλούτο που αποκτιέται με την εκμετάλλευση, την δειλία, την νίκη του αντιπάλου διαμέσου  της δολοπλοκίας.  Άρα, σε τελευταία ανάλυση, το πρόβλημα που τίθεται σήμερα στον ρουμανικό λαό, είναι η αντικατάσταση αυτής της ελίτ με μία εθνική ελίτ , βασισμένη πάνω στην αρετή, στην αγάπη και στην θυσία για την χώρα, στην δικαιοσύνη και στην αγάπη για το λαό, στην ειλικρίνεια , στην εργασία, στην αφοσίωση  και στη τιμή. Ποιος πρέπει να κάνει αυτή την αντικατάσταση; Ποιος πρέπει να δώσει την θέση που της αξίζει στη νέα ελίτ; Απαντώ: οποιοσδήποτε , εκτός του λαού. Δέχομαι οποιοδήποτε άλλο σύστημα εκτός της «δημοκρατίας», την οποία βλέπω ξεκάθαρα να σκοτώνει τον ρουμανικό λαό. Η νέα ρουμανική ελίτ , και οποιαδήποτε ελίτ στο κόσμο, πρέπει να έχει ως βάση της την κοινωνική επιλογή. Δηλαδή πρέπει να επιλέγεται από το σώμα του έθνους, με άλλα λόγια από την μεγάλη μάζα των χωρικών και των εργατών, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την γη και με την χώρα, μία κατηγορία ανθρώπων με ειδικές ικανότητες, που στην συνέχεια θα καλλιεργηθούν και θα τελειοποιηθούν. Αυτή (η κατηγορία)  θα γίνει η εθνική ελίτ, και μόνον αυτή πρέπει να οδηγεί το έθνος.

Πότε μπορεί ή πότε πρέπει να ζητείται η γνώμη του λαού; Όταν βρισκόμαστε εμπρός από μεγάλες αποφάσεις που τον δεσμεύουν, όταν αυτός πρέπει να πει την γνώμη του, εάν μπορεί ή εάν δεν μπορεί, εάν είναι προετοιμασμένος  πνευματικά ή όχι. Τότε του δείχνεται η οδός, και του ζητείται να απαντήσει εάν αισθάνεται ότι μπορεί να την ακολουθήσει.Ερωτάται  δηλαδή,  για το ποια θέλει να είναι η πορεία του.Αυτό σημαίνει να ζητάμε την γνώμη του λαού και όχι την εκλογή των αρίστων εκ  μέρους του λαού.

Αλλά επαναλαμβάνω την ερώτηση: Ποιος δίνει σε καθένα την θέση του μέσα στο πλαίσιο της ελίτ και ποιος αξιολογεί τον καθένα; Ποιος επιλέγει  τα  μέλη της νέας ελίτ; Απαντώ: η προηγούμενη ελίτ. Αυτή δεν διαλέγει, δεν διορίζει, αλλά καθιερώνει καθένα στην θέση στην οποία εξυψώθηκε από μόνος του εξαιτίας της ικανότητας του και της ηθικής του αξίας.Την καθιέρωση την δίνει ο αρχηγός της ελίτ, αφού συμβουλευτεί τα άλλα μέλη.Γι’ αυτό μία εθνική ελίτ πρέπει να φροντίζει την προετοιμασία της ελίτ που θα την αντικαταστήσει, η οποία  δεν θα βασίζεται στην αρχή της κληρονομικότητας, αλλά σε αυτήν της κοινωνικής επιλογής που θα εφαρμόζεται με την μέγιστη αυστηρότητα.

 Η αρχή της κληρονομικότητας δεν είναι επαρκής  

Με βάση την αρχή της κοινωνικής επιλογής, ανανεωμένη συνεχώς με στοιχεία προερχόμενα από τα βάθη του έθνους, μία ελίτ διατηρείται πάντα σθεναρή. Το ιστορικό λάθος συνίσταται στο γεγονός ότι όπου σχηματιζόταν μία ελίτ  βασισμένη στην αρχή της επιλογής, αυτή εγκατέλειπε αμέσως την αρχή που καθόρισε την άνοδό της, αντικαθιστώντας την με την αρχή της κληρονομικότητας, καθιερώνοντας έτσι το άδικο σύστημα των προνομίων της γέννησης.

Αλλά εάν ένα έθνος δεν διαθέτει αρχικά μία αληθινή ελίτ, τι μπορεί να καθορίσει την δεύτερη; Απαντώ με μία μόνο φράση που περιέχει μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια : Σε αυτή τη περίπτωση η ελίτ γεννιέται από τον πόλεμο ενάντια στην εκφυλισμένη ή ψεύτικη ελίτ : πάντα σύμφωνα με την αρχή της κοινωνικής επιλογής.

Ανακεφαλαιώνοντας, η αποστολή μιας ελίτ είναι:

Α) Να καθοδηγεί το έθνος σύμφωνα  με τους νόμους  ζωής του γένους.

Παρέλαση από τη κηδεία του Codreanu

Β) Πάνω σε τι πρέπει να θεμελιώνεται μία ελίτ; α) Πάνω στην πνευματική αγνότητα. β) Πάνω στην ικανότητα για εργασία και δημιουργία. γ) Πάνω στον ηρωισμό. δ) Στον συνεχή πόλεμο ενάντια των δυσκολιών που το γένος συναντά στον δρόμο του. ε) Πάνω στην λιτότητα, δηλαδή την ηθελημένη απάρνηση του πλούτου. ζ)Πάνω στην πίστη στο Θεό. η) Πάνω στην αγάπη.

Με  ρώτησαν, εάν η μέχρι τώρα δραστηριότητα μας βρίσκεται στην ίδια γραμμή που ακολουθεί η χριστιανική εκκλησία. Απαντώ: Κάνουμε έναν σαφή διαχωρισμό μεταξύ της γραμμής πάνω στην οποία πορευόμαστε εμείς και τη γραμμή της χριστιανικής εκκλησίας. Η γραμμή της εκκλησίας είναι χιλιάδες μέτρα πάνω από εμάς: αυτή αγγίζει την τελειότητα και το ύψιστο. Δεν μπορούμε να χαμηλώσουμε αυτή την γραμμή για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας.

Εμείς, με την δράση μας, με όλες τις πράξεις και σκέψεις μας, τείνουμε προς αυτή τη γραμμή, όσο μας το επιτρέπει το βάρος των αμαρτιών μας. Απομένει να δούμε πόσο τα καταφέραμε, με τις γήινες προσπάθειες μας, να ανυψωθούμε προς αυτήν.

Το γένος έχει:

•  Μία φυσική-βιολογική κληρονομιά: Το σώμα  και το αίμα. 

• Μία υλική κληρονομιά: Την γη της χώρας και τα πλούτη της.

•  Μία πνευματική κληρονομιά που περιλαμβάνει:

A) Την αντίληψη του για τον θεό, τον κόσμο, την ζωή. Αυτή η αντίληψη σχηματίζει  μία επικράτεια, μία πνευματική ιδιοκτησία της οποίας τα σύνορα καθορίζονται από τον βαθμό της λάμψης της. Υπάρχει μία χώρα του εθνικού πνεύματος, μία χώρα των οραμάτων, που αποκτήθηκαν διαμέσου αποκαλύψεων ή εσωτερικών  διεργασιών.

B) Την τιμή του, που λάμπει κατά το μέτρο στο οποίο το γένος  συμμορφώθηκε, κατά την διάρκεια της ιστορικής του ύπαρξης, στους κανόνες που αναδύθηκαν από την αντίληψη του για τον θεό, τον κόσμο και την ζωή.

Γ) Τον πολιτισμό του: ο καρπός της ζωής του, γεννημένος από τις προσπάθειες του στο πεδίο της σκέψης και της τέχνης. Αυτός ο πολιτισμός δεν είναι διεθνής, είναι η έκφραση της εθνικής ιδιοφυίας, του αίματος. Ο πολιτισμός είναι διεθνής ως λάμψη, αλλά εθνικός στην καταγωγή. Κάποιος έκανε ένα καλό παράδειγμα: και το ψωμί , και το σιτάρι, μπορούν να είναι διεθνή ως καταναλωτικά αγαθά, αλλά θα έφερναν παντού την σφραγίδα της γης στην οποία γεννήθηκαν.

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ζουν ακόμη εξαιτίας του σώματος τους,που αν και αθλητικό, από αυτό δεν έμεινε παρά στάχτη, ούτε εξαιτίας του υλικού πλούτου τους, εάν είχαν, αλλά για τον πολιτισμό τους.Ένα γένος ζει στην αιωνιότητα για την αντίληψη του, την τιμή του και τον πολιτισμό του.Γι’αυτό οι καθοδηγητές των εθνών πρέπει να κρίνουν και να δρουν σύμφωνα με τα φυσικά ή υλικά συμφέροντα του γένους, αλλά  λαμβάνοντας υπόψη την ιστορική γραμμή της τιμής του, των αιώνιων συμφερόντων του. Κατά συνέπεια, όχι ψωμί με οποιοδήποτε τίμημα, αλλά τιμή με οποιοδήποτε τίμημα.

Είναι η ζωή ο απώτερος σκοπός του γένους;

Luca Signorelli, H Aνάσταση των Σωμάτων

Εάν είναι η ζωή, τότε δεν ενδιαφέρουν τα μέσα που τα γένη χρησιμοποιούν για να την εξασφαλίσουν: όλα είναι καλά, ακόμη και τα χειρότερα. Βρισκόμαστε λοιπόν εμπρός από ένα πρόβλημα : ποιά είναι η αρχή που ρυθμίζει τις αμοιβαίες σχέσεις των εθνών; Το ζώο που υπάρχει εντός τους; Ο νόμος των ψαριών της θάλασσας και των θηρίων του δάσους;

 Ο απώτερος σκοπός δεν είναι η ζωή, αλλά η Ανάσταση: η ανάσταση των γενών στο όνομα του Ιησού  Χριστού του Λυτρωτή.

Τα δημιουργικά έργα, ο πολιτισμός, είναι μόνο ένα μέσο, (και όχι όπως  νόμισαν κάποιοι ένας αυτοσκοπός), για να κερδηθεί αυτή η ανάσταση. Θα έλθει μια ημέρα κατά την οποία όλα τα γένη της γης θα αναστηθούν, με όλους τους πεθαμένους  και με όλους τους βασιλείς και  αυτοκράτορες τους, και κάθε γένος θα έχει την θέση του εμπρός από τον θρόνο του θεού. Αυτή η τελική στιγμή - η ανάσταση των νεκρών - είναι ο πιο υψηλός και μεγαλειώδης σκοπός προς τον οποίο μπορεί  να τείνει ένα γένος.»

[Στις 30 Νοεμβρίου του 1938 ο Corneliu  Zelea  Codreanu  δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό]
ΠΗΓΗ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Α/Τ : Προφανώς η συνάρτηση της,κατά τα άλλα σημαντικής, θεωρίας του Corneliu  Zelea  Codreanu,σε σχέση με το Χριστιανισμό,υπονοεί τις αρχές και τις αλήθειες που όφειλε να προασπίζει και να υπεραμύνεται η θρησκεία και όχι την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει αλλά και στην οποία ωθεί το λαό,εκλαμβάνοντάς τον σαν ''δούλο'' του Θεού αλλά και όλων τών υπολοίπων που κατά καιρούς την άλλαξαν και την διαμόρφωσαν κατά το δοκούν... Αναρτήθηκε από ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ