Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβεται: «Μακεδονία» τα Σκόπια!

Μετά τις δηλώσεις του Νάσου Θεοδωρίδη, στελέχους του Σύριζα ο οποίος αποκαλούσε τα ‘Ιμια, «Καρντάκ», και τις απελπισμένες κινήσεις του κυρίου Τσίπρα να ρίξει στάχτη στα μάτια του Ελληνικού Λαού, αποπέμποντάς τον, νέο κρούσμα ανθελληνικής φρενίτιδος έρχεται να αποκαλύψει τις μύχιες προθέσεις και επιδιώξεις του κόμματος της διεθνιστικής αριστεράς.

Δράστης αυτή τη φορά, κάποιος "κύριος" ονόματι Στρατής Μπουρνάζος. Ο "κύριος" Μπουρνάζος είναι στέλεχος του Σύριζα και αρθρογράφος του κομματικού οργάνου του κόμματος, της εφημερίδος «Αυγή». Σε κείμενό του, το οποίο δημοσιεύτηκε σε αριστερίστικη ιστοσελίδα, ο κύριος αυτός επιχειρεί να ασκήσει κριτική επί της υπόθεσης Θεοδωρίδη και της αντιμετώπισης που εκείνος είχε, από την ελληνική κοινωνία και βέβαια από το κόμμα του.

Ο αριστεριστής αρθρογράφος, διατείνεται πως αδυνατεί να δώσει λύση στο ζήτημα της ονομασίας των βραχονησίδων Ίμια, αποδεχόμενος με τη σειρά του και την τουρκική ονομασία «Καρντάκ». Εκεί όμως όπου η αριστερή «διανόηση» εκδίδει την αμετάκλητη απόφασή της, είναι στο θέμα του κρατιδίου των Σκοπίων, το οποίο ανερυθρίαστα το στέλεχος του Σύριζα, αποδέχεται με την ονομασία «Μακεδονία».

Επικαλούμενος μάλιστα τις βαθιές, στερεότυπες εθνικιστικές αντιλήψεις, τις οποίες -καθώς λέει- ενστερνίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, επιχειρεί να προσεγγίσει το ζήτημα της ονομασίας με όρους επιστημονικούς. Είναι άλλωστε πάγια η τακτική της διεθνιστικής, μαρξιστικής αριστεράς, να επιχειρεί να καλύψει με τον επιστημονικό μανδύα τα ιστορικά και εθνικά της εγκλήματα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Στρατής Μπουρνάζος κρατά αποστάσεις από τον χαρακτηρισμό «Ίμια/Καρντάκ», τον οποίο απέδωσε προ ολίγων ημερών το έτερο στέλεχος της Κουμουνδούρου, Θεοδωρίδης, εν τούτοις όμως, δικαιολογεί και παραστέκεται στον (κακήν κακώς) αποπεμφθέντα «σύντροφο», ο οποίος μίλησε για την πραγματικότητα της ύπαρξης «μακεδονικής» γλώσσας!

Για να αποδείξει μάλιστα, την διεθνιστική του θεώρηση της Ιστορίας, παραχωρεί και μια σημείωση, η οποία αποτελεί και την επιτομή της ανθελληνικότητος, χαρακτηριστικό όλων των στελεχών της διεθνιστικής, φιλοσιωνιστικής αριστεράς. Σε αυτήν, αναφέρει: «το 1992, αρκετοί σύντροφοι ήμασταν απολύτως βέβαιοι ότι η γειτονική χώρα λέγεται, και δικαιούται να λέγεται, νέτα-σκέτα, Μακεδονία. 

Ταυτόχρονα όμως, θεωρούσαμε εντελώς μάταιο, αν όχι ανόητο, να την αποκαλούμε έτσι, όταν συζητάγαμε δημόσια – όχι σε ένα καφενείο, αλλά ακόμα και με τους συμφοιτητές μας στη Φιλοσοφική: γιατί αυτό έκοβε κάθε γέφυρα συζήτησης με το 90% που πίστευε (λανθασμένα, αλλά ακράδαντα) ότι οι γείτονες πρέπει να ονομάζονται «Σκοπιανοί» – αν όχι γυφτοσκοπιανοί. Φυσικά, από την άλλη, δεν ήταν δυνατόν να μιλάμε για «Σκόπια». Αναζητώντας μια στάση που δεν θα ενέδιδε στον εθνικιστικό παροξυσμό και ταυτόχρονα δεν ήθελε να ουρανοβατεί αλαζονικά κόβοντας κάθε δυνατότητα κουβέντας, μιλάγαμε, λοιπόν, για ΠΓΔΜ ή FYROM».

πηγη.στρατης μπουρναζος